افتادن دندان تو ای بدر منیر

داده ست دو گلبرگ تو را رنگ زریر

چندین چه کشی زبهر دندان تشویر

از یک صدف ای نگار یک در کم گیر

گر چنگ تو نیست بلبل ای چنگ نواز

چون با گل رخسار تو گوید همه راز

آن بلبل و گل چرا همی دارد باز

از دیده من جمال و از گوش آواز

ای حق رخت فریضه در گردن روز

شبهای تو خیمه زده بر دامن روز

خط چو شبت گرفت پیرامن روز

بر باد مده به قول شب خرمن روز

ای روز و شب از زلف و رخت یافته ساز

چون روز و شبم ز عشق تو با تک و تاز

ترسم چو گسستم از شب و روز تو راز

چون روز و شب رفته به من نایی باز

ای روز سپید را به روی تو نیاز

زلفت چو شب عاشق بی سیم دراز

تا نیست شبم با شب و روز تو به راز

آنم که شب از روز نمی دانم باز

گر شب چو دراز گردد ای مایه ناز

تن را به فغان آرد و دل را به گداز

چون است دلم را به دو زلف تو نیاز

گر نایب زلف توست شبهای دراز

مرغی که چو ماهیش به آب است نیاز

از نسبت بط نی چو بط سینه فراز

در آب همی رود همه روز دراز

چون توده خاک دید بر گردد باز

از دیدن خلق، دیده بی دوست بدوز

وز صحبت بی دلی ز دل کینه بتوز

ماننده ابر و شمع، از این پس شب و روز

بی دیده همی گری و بی دل می سوز

گفتم که یک امروز دل من بفروز

وامی که مرا بر دو لب توست بتوز

صد بار مرا بسوخت آن عاشق سوز

از بهر سه بوسه زآن دو لب در یک روز

رای طربم نیست ز رای سفرش

خوابم سفری شد از بلای سفرش

یارب به که نالم از عنای سفرش

یارب چه جفا کنم به جای سفرش

هر چند بود مردم دانا درویش

آخر بود از توانگر نادان بیش

آن را نبود جاه چو مالش شد بیش

وین شاد بود همیشه از دانش خویش

تا کرد مرا گذر سماع تو به سمع

ماننده شمع آتشینم دم و دمع

از تاب و تپش که از تو من دارم جمع

از جمله هر صدی یکی دارد شمع

بی روی تو ای رشک گل و طیره باغ

از لاله و گل نه عیش بینم نه فراغ

چشمم ز تو گر نگرید از حسرت و داغ

پس چشم که گرید ای مرا چشم و چراغ

آن باده که من کشیدم از جام فراق

اینک ز فراق اوست ایام فراق؟

تا چند تپم چو مرغ در دام فراق

سیر آمدم از شنودن نام فراق

ای تعبیه حسن تو جوق از پس جوق

وز شهد و شکر برده لبت لذت و شوق

دایم به سر کوی تو گردم پر شوق

در گردن خود چو قمری از زلف تو طوق

ای خواب شبم برده به زلف شب رنگ

با چشم چو آهو چه کنی کبر پلنگ

پشت و دلم از بس که جفا کردی و جنگ

چون زلف تو گوژ گشت و چون چشم تو تنگ

روی تو ز خورشید همی دارد ننگ

خورشید نخوانمت که گردی دلتنگ

خورشید ز رخسار تو می گیرد نور

یاقوت ز خورشید بدان گیرد رنگ

دلبر که بدو بود مرا مرهم دل

بگرفت کم من و نگیرد کم دل

با صبر توان نشست در ماتم دل

کو صبر که دست گیرد اندر غم دل

رخسار تو را به تحفه نپسندم دل

آن به که به زلفین تو در بندم دل

این بود صوابم چو درافکندم دل

کز هر که به جز تو بود برکندم دل

ای ترک چو گل بخند و چون سرو ببال

کز بهر گل و سرو تو دارم دل و مال

گر سال تو خردست بزرگی به جمال

مقصود ز عشق تو جمال است نه سال