ای زاتش سودای تو داغم بر داغ

در شام غم از سپهر افزون تر داغ

بگذشته درون هم از برونم هر داغ

آیا به کجا نهی کنون دیگر داغ؟

ای قتل مرا کشیده مژگانت صف

هر تیری ازان جان مرا کرده هدف

جز آنکه دران ورطه شود عمر تلف

زان صف نتوان رفت برون هیچ طرف

یاران چو کشند در بهاران می صاف

من گرچه ز زهد و توبه پیش آرم لاف

دارندم اگر ز می بدان هرزه معاف

در عالم یاری نبود از انصاف

مهلک بود ای رفیق ایام فراق

آمیخته ز هر هجر در جام فراق

گر صبح وصالم دمد از شام فراق

نامم مبر ار دگر برم نام فراق

تا ماند قضا بر سر من افسر عشق

در دهر دلم ساخت نهان گوهر عشق

زان افسرم افتاد بکف کشور عشق

زان گوهرم افروخت به دل اخگر عشق

در دیر مغان مغبچگان چالاک

کردند مرا به باده مست و بی باک

مخموریم افکند چو بر خاک هلاک

وانگه نگرفتند به می خرقه چاک

ای ساقی شنگ ده می آتش رنگ

کو آب کند اگر چکانیش بسنگ

افتاده گران سنگ غمم در دل تنگ

شاید سبکش کنم بدین حیله و رنگ

در آتش عشق جسم و جانم مه و سال

آن نوع رساند ورزش خود بکمال

کندر دوزخ اگر فتم باشد حال

کز دوزخ هجر سوی فردوس وصال

سر رشته اهل زهد بگسل ای دل

در دیر فنا بساز منزل ای دل

جز مطرب و می مجوی حاصل ای دل

یک یک گفتم گوش کن ای دل ای دل

تا اندر دل تاب و توانی بودم

تا در بدن از روح نشانی بودم

دل مایل حسن دلستانی بودم

جان واله آشوب جهانی بودم

آگاه نگشتم که درین دیر کی‌ام

یا خود چی‌ام و از چی‌ام و بهر چی‌ام

معلومم نی که آدمی یا زمی‌ام

یا خاک زمین ز من چه سان آدمی‌ام؟

از محنت عاشقی به جانم چه کنم؟

دیوانه و رسوای جهانم چه کنم؟

صبرست مرا چاره و دانم چه کنم؟

دانم چه کنم چون نتوانم چه کنم؟

گر زهر غمم کند هلاک ای ساقی

تریاک میم دهی چه باک ای ساقی

دل شد چو ز توبه جرمناک ای ساقی

آن جرم به باده شوی باک ای ساقی

در دیر گرت هواست نوشیدن می

با مغبچگان بلحن چنگ و دف و نی

ممکن نبود اگر چه باشم جم و کی

بی همت پیر دیر و بی رخصت وی

بر شوخی ازین عشوه گران ای ساقی

پنهان به تو هستم نگران ای ساقی

پر ساز سبک رطل گران ای ساقی

بیهوشم کن چون دگران ای ساقی

در فصل خزان برگ رزان ای ساقی

شد کارگه رنگرزان ای ساقی

زان می که خوری دهم ازان ای ساقی

تا نوشم از آن مزان مزان ای ساقی