هجران تو از دو چشم من خواب ببرد

بی آب دو چشمت از رخم آب ببرد

چندان بگریستم من از فرقت تو

کز آب دو چشمم مژه سیلاب ببرد

گفتم که مرا چشم تو می پست کند

گو جور کند بر من و پیوست کند

لعل تو ز روی عذر میگفت مرا

مستست، کسی شکایت از مست کند؟

زان غالیه دان کزاو دلم خون آید

چندین سخن نغز برون چون آید

کز تنگ دهانیش الف گاه سخن

چون دال دو تا گردد و بیرون آید

جائی که غمت بقصد جان برخیزد

دل را چه زیان گر از میان برخیزد

دارم سر آن که تا بدستت نکنم

از پا ننشینم ار جهان برخیزد

دردا که دلم زهجر خون خواهد شد

کارم ز فراق سرنگون خواهد شد

وان راز که در خون دلم بود نهان

با خون ز ره دیده برون خواهد شد

حسن تو اگر چه خیمه بر ماه زند

ور عشق تو بر عقل همی راه زند

نزدیک آید که خط تو دور از تو

بر آینه جمال تو آه زند

هر کس که نشان آن لب و دندان دید

در حقه لعل رشته مرجان دید

از چهره من حال دلم بتوان خواند

وز سینه او راز دلش نتوان دید

گرچه ز تو بر دلم ستم میگذرد

ورچه شب و روز من بغم میگذرد

دل تنگ ندارم که بهر حال که هست

گر ناخوش و گر خوشست هم میگذرد

آن شیفته را چو باد در بوق افتاد

آن گنبد سیم رنگ از دست بداد

از بهر مناره زاویه وقف بکرد

همسایه بد خدای کس را ندهاد

بر من غم عشق بینهایت برسید

وز دست تو کارم بشکایت برسید

گر زانکه نخواهی که بنالم سحری

دریاب که درد دل بغایت برسید

روزی که بر منت گذاری باشد

آن روز طراز روزگاری باشد

جانم بلب آمدست در حسرت تو

گر رنجه شوی شگرف کاری باشد

جانا زمن سوخته به زین پرسند

به زین زمن خسته مسکین پرسند

گفتی که ازان عربده چون بودی دوش

آنرا که چنان زنند چونین پرسند؟

افسوس که شد جوانی و چیز نماند

وان قوت رای و عقل و تمییز نماند

آهی زدمی ز درد گه گاه و کنون

غم راه نفس ببست و آن نیز نماند

تا کی ز توام جفای دلسوز رسد

چند از تو بجان تیر جگر دوز رسد

آن دل که تو داشتی بدان کس دادم

کش چونتو هزار بنده امروز رسد

نه با تو مرا خلوت و جام می بود

نه با تو مرا عشرت و نای و نی بود

تا کی گوئی وصل نباشد همه روز

گو خود بکجا با که که دیده کی بود؟

تا طره بدان روی دلارای افکند

تا دل بخم زلف سمن سای افکند

بر دست گرفت عشوه و سر بکشید

وین کار چو زلف خویش در پای افکند

شاها بتو ایزد همه آفاق سپرد

نتوان بدو ماه شهرهای تو شمرد

چندانکه زمین بود همه ملک تو شد

زین بس نقبی بر آسمان باید برد

زین پس دل من بمهر یکتا نشود

وین عشق کهن گشته مطرا نشود

آن آینه که عکس روی تو گرفت

روی من ازان آینه پیدا نشود

شبهای جهان مگر بهم پیوستند

و اختر همگی چو خفتگان مستند

ای صبح بزن نفس، دمت بربستند؟

وی چرخ بگرد، چنبرت بشکستند؟

هر دم ز توام غمی دگر باید برد

هر روز زدی غمی بتر باید برد

شاید که بهایهای بر من گریند

کم با تو همی عمر بسر باید برد