با یک سر موی تو اگر پیوند است

بر پای دلت هر سر مویی بند است

گفتی که رهی دراز دارم در پیش

از خود به خود آی، دوست بین تا چند است

در کوی تو صد هزار صاحب هوس است

تا خود، به وصال تو، که را دسترس است

آن کس که بیافت، دولتی یافت عظیم

و آن کس که نیافت، داغ نایافت بس است

در بادیهٔ عشق دویدن چه خوش است

وز خیر کسان طمع بریدن چه خوش است

گر دست دهد صحبت اهل نفسی

دامن ز زمانه در کشیدن چه خوش است

سرتاسر آفاق جهان از گل ماست

منزلگه نور قدس کلی، دل ماست

افلاک و عناصر و نبات و حیوان

عکسی ز وجود روشن کامل ماست

هر کار که هست در جهان، پیشهٔ ماست

هر شیر دلی که هست، در بیشهٔ ماست

از ما مگذر که چون ببینی به یقین

زان خرم و خوب تر در اندیشهٔ ماست

اول ز مکوّنات، عقل و جان است

و اندر پی او، نُه فلک گردان است

زین جمله چو بگذری چهار ارکان است

پس معدن و پس نبات و پس حیوان است

تا گردش گردون فلک تابان است

بس عاقل بی هنر که سرگردان است

تو غره مشو ز شادی ای گر داری

در هر شادی هزار غم پنهان است

من آن گهرم که عقل کل کان من است

و این هر دو جهان، دو رکن از ارکان من است

کونین و مکان و ماوراء زنده به اوست

من جان جهانم، نه جهان جان من است

چرخ فلکی خرقهٔ نُه توی من است

ذات ملکی نتیجهٔ خوی من است

سّر ازل و ابد که گوش تو شنید

رمزی ز حدیث کهنه و نوی من است

هرگز بت من روی به کس ننموده است

و این گفت و شنود خلق، بر بیهوده است

و آن کس که بتم را به سزا بستوده است

او هم به حکایت ز کسی بشنوده است

هر نفس که او درد ز درمان دانست

دشخوار خرد تواند آسان دانست

چیزی که وجود آن نیابی در خود

بیرون ز خود از چه روی بتوان دانست؟

بر سیر اگر نهاده ای دل، ای دوست

چون سیر به یک بار برون آی از پوست

زنهار مگرد گرد این راه مخوف

تا همچو پیاز خاطرت تو بر تو ست

سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست

من نیستم و هستیِ هستم همه اوست

این هستی موهوم، خیالی است صریح

زین هستی موهوم چو رستم، همه اوست

راه ازل و ابد، زبان و سرِ توست

و آن دّر که کسی نسفت، در کشور توست

چیزی چه طلب کنی؟ که گم کرده نه ای

از خود بطلب، که نقد تو در بر توست

گر تخم برومند نشد، کشتهٔ توست

ور جامه پسندیده نشد، رشتهٔ توست

گر ز آن که تو را پای فرو رفت به گل

از کس تو منال، کاین گل آغشتهٔ توست

در هر برزن که بنگرم آشوبی ست

آشوب شکنجه ای و زخم چوبی ست

تا پاک کنند گیتی از یک دیگر

هر ریش که هست، بر زنخ جارویی ست

چندین غم مال و حسرت دنیا چیست

هرگز دیدی کسی که جاوید بزیست؟

این یک نفسی که در تنت عاریتی ست

با عاریتی، عاریتی، باید زیست

من من نی ام، آن کس که منم، گوی که کیست؟

خاموش منم، در دهنم گوی که کیست

سر تا قدمم نیست به جز پیرهنی

آن کس که منش پیرهنم، گوی که کیست

گفتم که مگر تخم هوس کاشتنی ست

نه نه، غلطم، که جمله بگذاشتنی ست

بگذاشتنی ست هر چه در عالم هست

الا عزت که آن نگه داشتنی ست

عشق تو ز هر بی خبری خالی نیست

درد تو ز هر بی بصری خالی نیست

هر چند که در خلق جهان می نگرم

سودای تو از هیچ سری خالی نیست