روزی که سوی اهل وفا می آیی

افتان خیزان همچو صبا می آیی

تازان تازان همی روی از بر ما

لنگان لنگان به سوی ما می آیی

چون دیده ببندم به خیال تو خوشم

چون بگشایم به خط و خال تو خوشم

القصه چه در خواب و چه در بیداری

دایم به تماشای جمال تو خوشم

جانا بنشین و زان دو لب در گوشم

گوش یک سخن و ز ناله کن خاموشم

ور نی ز خراش دل خود بخروشم

خود را و تو را به عالمی بفروشم

چون سوی من ای جان و جهان دیر آیی

خواهی بکشی زودم ازان دیر آیی

گر عمر نهم نام تو یا جان چه عجب

چون عمر روی زود چو جان دیر آیی

وای دل آن که دلستانش برود

وز باغ نظر سرو روانش برود

گفتی که به رفتنم رضا ده هیهات

چون زنده رضا دهد که جانش برود

روزی بینی مرا به خاک افتاده

وز تیغ اجل به سینه چاک افتاده

جان روی به عالم بقا آورده

تن بر سر بستر هلاک افتاده

بی کار دلا به کارفرما نرسی

اینجا نکنی کار بدانجا نرسی

کار خود از امروز به فردا مفکن

ترسم که از امروز به فردا نرسی

یارب ز زیان و سود خویشم برهان

وز نسبت بخل و جود خویشم برهان

من ناخوشیی که دارم از خود دارم

از ناخوشی وجود خویشم برهان

تا ترک عوایق و علایق نکنی

قطع نظر ازکل خلایق نکنی

در قبله توحید ز روی اخلاص

یک سجده شایسته لایق نکنی

تا کی طلب جانان چون نادانان

زین شعبده بازکان افسون خوانان

خواهی که به جانان برسی رو گم کن

تن در دل و دل در جان جان در جانان

یک نیمه ز عمر در بطالت بگذشت

یک نیمه به تشویر و خجالت بگذشت

عمری که دمی ازو جهانی ارزد

بنگر به چه حیلت و چه حالت بگذشت

هر گه خوانی «الف بی » ای حورنژاد

از دست دو «دال و الفت » خواهم داد

تا نتواند به «میم » تو چشم گشاد

انگشت نهم ز رشک بر دیده «صاد»

بر عزم سفر دلی ز گیتی ناشاد

رفتم به وداع آن بت حور نژاد

می کرد وداع و اشکریزان می گفت

رفتی و گذاشتی مرا شرمت باد

جانانه که آمد گل و گلشن همه او

در گلشن جان سنبل و سوسن همه او

برداشته از میانه پندار دویی

هم او همه گشته و هم من همه او

گاهی کشیم به رفتن ای عشوه پرست

گه ز آمدن از نیست مرا سازی هست

تا چند گهی کشی و گه زنده کنی

یکباره برفتی و بکشتی و برست

دیوانه شکل دین برانداز توام

مفتون دو لعل نغمه پرداز توام

ای وای من آن زمان که ماند محروم

دیده ز جمال و گوش ازآواز توام

در دیده ز تو ابر بهاری دارم

بر چهره شکفته لاله زاری دارم

لطفی بنما و پرده از طلعت خویش

بگشا که عظیم انتظاری دارم

دیدار تو ای یار پسندیده من

حیف است بدین دیده غمدیده من

در دیده من نشین وبگشای نقاب

خود بین رخ خویش لیک از دیده من

از لجه هجر ساحلی می خواهم

در ساحت وصل منزلی می خواهم

اینها همه علت است بی خواهش خویش

مستغرق عشق تو دلی می خواهم

رفت آنکه طلبگار وصالت باشم

جویای رخ خجسته فالت باشم

بنمای جمال عشق عشاق خودم

تا عاشق عاشق جمالت باشم