تا نعل در آتش تو داغ است مرا

از نشتر بیطار فراغ است مرا

خوش آخر غم بسی بدیدم واکنون

بگرفت دل و عزم فراغ است مرا

ماه امل ارچه زیر میغ است مرا

بر فرق ز فاقه گرچه تیغ است مرا

نه خیر کسان به خود روا می دارم

نه خیر خود از کسان دریغ است مرا

هجرت چو به دست غصه بگذاشت مرا

کم بود کسی که زنده پنداشت مرا

در جان رمقی نبود و در تن لیکن

امید رخ تو زنده می داشت مرا

آنم که چو جان بپرورم مردم را

گر دست رسد به جان خرم مردم را

ای حور و پری نه دیوم از من مگریز

من آدمیم نمی خورم مردم را

لطف تو چو کرد حلقه درگوش مرا

از راه کرم مکن فراموش مرا

یا پیش خودم همچو غلامان می دار

یا مکرمتی نمای و بفروش مرا

ای دوست مشو سبغه زبون گیران را

شیری تو مباش سخره نخجیران را

گر می خواهی که همچو من پیر شوی

مازار به قول مفسدان پیران را

بر ره بگماشت دوش مه پرتو را

تا کرد ز من نهفته ماه نو را

تاکی در و بام یار گیرد بر من

یارب تو گرفتار کن این شب رو را

یکدم برم آرید بت خوشخو را

آن ماهرخ صنوبر نیکو را

از تلخی صبرم آرزو شیرین است

شیرین جهان اوست بیارید او را

از من همه مهر آمد و انصاف و وفا

وز تو همه کینه زاد وبیداد و جفا

مااطلب منک یا فوادی قودی

وکلت به من هو حسبی و کفا

گرچه نفسی نزد وصالت با ما

پیوند نمی جست جمالت با ما

در دوری خدمت تو شبهای دراز

تقصیر نمی کند خیالت با ما

تا باز گرفتی رخ چون ماه از ما

پی بازگرفت عقل گمراه از ما

بر بستر آرزو به شبهای دراز

یک یاد رخ تست و دو صد آه از ما

دیدم شب و روز رنج و بیداری‌ها

تا در تو رسیده‌ام به دشواری‌ها

ای ذات پسندیده تو حق عزیز

مپسند مرا بدین چنین خواری‌ها

گفتار مبر ز گوشم ای در خوشاب

دیدار مبر ز چشمم ای عالمتاب

کایام چنان کند که ما را پس ازین

گفتار بود به پیک و دیدار به خواب

گر باد وزد بر این دل ریش خراب

ور خواب گذر کند بر این چشم پرآب

باشد که به هر عمر مرا با تو دمی

گفتار بود به پیک و دیدار به خواب

گویند شراب کم خور ای پیر خراب

تا ره نزند بر دل بیدار تو خواب

چه جای شراب و خواب کز تلخی عیش

گر زهر خورم روا بود خاصه شراب

در عشق تو گر شود مرا خاک نقاب

بس دل که شود ز داغ جور تو کباب

بس روز که بر دریغ من درد خوری

بس شب که خیال من نبینی در خواب

آن شد که دلم ز طبع چون آتش و آب

می ریخت ز دیده چون در خوشاب

عشقی و جوانی و دل و کامی بود

وین هر سه دگر بار نبینیم به خواب

ای چرخ عنانم از سفر هیچ متاب

نانم ز سراندیب ده آبم زسراب

هر شام ز بامیان دهم قرصی نان

هر بام ز شام ده مرا شربتی آب

ای چرخ بیار هر چه داری ز عذاب

زنهار مده مرا و در بد بشتاب

طوفان بلا بیار و مندیش از من

زیرا که تو بارانی و من خشت در آب

ای عکس رخت چو عکس آئینه در آب

آئینه رخ ز یار دیرینه متاب

چون کودک مکتبم که هر شب بینم

از عشق رخ تو روز آدینه به خواب