تو نامدی و مهر فلک جلوه نمود

تو رفتی و مهر بود بر چرخ کبود

آید بر خم خون دل از دیده فرود

از آمدن دیر تو و رفتن زود

آمد به من خسته ز دلبر کاغذ

از مسأله وفا محرر کاغذ

گریان ماندم چو دیده را بر کاغذ

چون اشک روان فرو شدم در کاغذ

آمد به چمن قافله باد بهار

از سنبل تر نافه چین بسته بتار

از غنچه که کرده بیضه نرگس اظهار

گویا که به چشمش از رمد هست غبار

جانا دستت یکدمم از دوش مبر

وز نکته دهان خودم از گوش مبر

رخ از رخ و گردنم ز آغوش مبر

از جسمم روح و از تنم هوش مبر

ساقی نه ز آب تلخ کز آتش تیز

یکرطل گران سوی من آور برخیز

گر زانکه ز توبه ات شوم عذرانگیز

انداز به آستین و در حلقم ریز

ساقی بقدح می طربناک انداز

عکس رخ پاک در می پاک انداز

بس شور و شغب در من بی باک انداز

زان غلغله در گنبد افلاک انداز

رفتی و بچشمم از تو تابست هنوز

چشمم ز خیال تو پرآبست هنوز

تن زاتش عشق تو کبابست هنوز

باز آ که دل از غمت خرابست هنوز

رفتی و دل از غمت فگارست هنوز

وز شوق تو چشمم اشکبارست هنوز

واگرد که جان ز هجر زارست هنوز

باز آی که دل در انتظارست هنوز

یارم نشد آن بت پریوش هرگز

زو شاد نگشت این دل غمکش هرگز

بی او ز دمم کم آمد آتش هرگز

یعنی نزدم باو دم خوش هرگز

دارم ز وجود خود پریشانی و بس

وز جمله کرده ها پشیمانی و بس

از عقل نصیبم شده نادانی و بس

بر نادانی خویش حیرانی و بس

دیدند یکی قلندر فقراندیش

از منزل و خانمانش دوری شده کیش

گفتند که پیوسته کجایی درویش

گفتا که درون خرقه کهنه خویش

آنروی که اوج حسن شد جلوه گهش

نظاره نموده ام ز زلف سیهش

نسبت نتوان کرد بخورشید و مهش

زانرو که نظر فکنده ام ته بتهش

خواهی که بدت رو ندهد خوشخو باش

با اهل دو کون یکدل و یکرو باش

هر سو که رود خلق تو دیگر سو باش

یعنی که مباش با کسی با او باش

هر چیز رسد ز اهل دوران مخروش

وز قسم ازل زیاده را بیش مکوش

بر بند ز ناشنیدنی پرده گوش

وز هر چه نه گفتنی زبان دار خموش

خواهی که به خاصگان حق گردی خاص

اول ز عوام خویش را ساز خلاص

وانگاه در آ براه صدق و اخلاص

تا خاص کنندت و پذیرندت خواص

خواهی که ترا رسد ز درویشان فیض

تو نیز رسان ز جود با ایشان فیض

اینگونه گرت رسد به دل ریشان فیض

شاید که ترا در رسد از پیشان فیض

ای دل تو مگر که مشک نابست آن خط

زآنرو که ز زنگ در حجابست آن خط

کز شام رقم بر آفتابست آن خط

نی نی غلطم نقش بر آبست آن خط

ای از تو درون ناتوانم را حظ

وز حسن تو چشم خون فشانم را حظ

از قد خوشت روح روانم را حظ

وز لعل روان بخش تو جانم را حظ

در روز جدایی غم دلسوز وداع

وان آتش هجر شعله افروز وداع

صد غصه مهلک غم اندوز وداع

نابود نمودند مرا روز وداع

تا شد بدرون آتش هجران واقع

وانگه ز برونم اشک غلطان واقع

شد سعی بدانچه بود امکان واقع

آن شعله بآب کشت نتوان واقع