از بهر تو آمدم ببازار وجود

وز بهر تو می روم بر آثار وجود

گر زانکه نیامدی به اظهار وجود

باطل ماندی جمله اسرار وجود

ای شاه جهان،از تو نیاید آزار

دانا دل و عالمی و بختت بیدار

بر خاک درت فتاده ام زار و نزار

از روی کرم ز روی خاکم بردار

معشوقه به هر صفت که آید به ظهور

از ظلمت محض، یا خود از خالص نور

عاشق به همان صفت موصوف گردد

بر دین ملوک است رعیت مامور

ای ساعد لطف شاه از روح تو باز

محبوب خدا،طایر عالی پرواز

با پیل چه نسبتت؟که شاهان جهان

بر خاک درت پیاده بر نطع نیاز

ای رفته به پای خود به جایی که مپرس

وز دست خودی تو در بلایی که مپرس

از مس وجود خود دمی بیرون آی

تا راه بری به کیمیایی که مپرس

ما را ز عنایتش جمیلست جمال

عالم همه تشنه اند و ما آب زلال

ما اهل کمالیم وز ما هر نفسی

صدگونه تحیتست بر اهل کمال

ای جان جهان، جان جهان، دلبر گیل

می دل همه روج داروتی دیمی میل

سیلاب سرشک قاسم از ابر غمت

اندی بشو، که برد گیلان را سیل

مستدعیم از حضرت سلطان قدم

یک جرعه شراب را که سرتابقدم

مستم کند آن چنان که آسوده شوم

از قاعده وجود و از رسم عدم

گر کافر و مؤمنم،که بر دین توام

گر نیک و بدم، بنده مسکین توام

گر اخلاصم، خطبه تمکین توام

ور فاتحه ام، طفیل آمین توام

من بنده شیوه های شیرین توام

آشفته طره های مشکین توام

گفتی که :بگو:تاچه کسی در ره ما؟

مسکین تو،مسکین تو،مسکین توام

هرچند ترا از اهل ایمان دارم

در معنی این مسئله برهان دارم

گر عشق خدانباشدت در دل و جان

من کافرم،ار ترا مسلمان دارم

در دل هوس روی نگاری دارم

در سر ز می عشق خماری دارم

تا زلف و رخ ترا بدیدم شب وروز

آشفته دلی و روزگاری دارم

آن کس که ز یار خود بریدست منم

آن کس که ز زهر غم چشیدست منم

آن کس که مراد دل ندیدست منم

وآن کس که ز دل بجان رسیدست منم

از هر طرفی چهره گشایی،که منم

در هر نفسی جلوه گر آیی،که منم

با این همه گه گاه غلط می افتم

نادان بله روستایی،که منم

ای دلبر دلدار، طلب گار توایم

ای منبع انوار، طلب گار توایم

ای سالک اطوار،طلب گار توایم

ای واقف اسرار، طلب گار توایم

بودیم درین عالم فانی رفتیم

زین ملک بملک جاودانی رفتیم

گشتیم ز ملکت تن خود بیزار

از ملکت تن بملک جانی رفتیم

تا در پی مخزن معانی رفتیم

در بحر محیط لامکانی رفتیم

دیدیم بسی محنت و تاریکی و غم

تا بر سر آب زندگانی رفتیم

هر چند که در مرتبه ما میرانیم

انصاف توان داد که ما میرانیم

فی الجمله، اگر گدا، اگر سلطانیم

مرکب بسر کوی فنا می رانیم

هرچند که در مرتبه مامورانیم

بس ظاهر و پیداست که ما میرانیم

یک لحظه گداییم و دمی سلطانیم

در حالت خویشتن عجب می مانیم

هم جام جهان نمای عالم ماییم

هم آینه روشن کن آدم ماییم

گر یک نفسی از دم ما زنده شوی

دانی بیقین که آدم این دم ماییم