چون دولت تو جهان جوانست ای شاه

پس دولت تو مگر جهانست ای شاه

بزم تو به حسن بوستانست ای شاه

گویی ز شکوفه زآسمانست ای شاه

این خوشرویان که ایستادند همه

از مادر حسن دوش زادند همه

بزم تو شها چشم نهادند همه

در بندگی تو دست دادند همه

امروز منم چو ماری اندر سله ای

ز آوازه من در این جهان ولوله ای

بر من هر موی اگر شود سلسله ای

از چرخ فلک نکرد خواهم گله ای

دانم که وفا ز دل برانداخته ای

با آنکه مرا عدوست در ساخته ای

دل را ز وفا چرا بپرداخته ای

مانا که مرا تمام نشناخته ای

ای ابر ز بحر تا هوایی شده ای

گویی که کف حاتم طایی شده ای

نه نه که کف دست علایی شده ای

زان مایه رحمت خدایی شده ای

بر شعر مرا دلیست ای بار خدای

در مدح و ثنای خسرو مدح آرای

می بترکدم دل اندرین تنگی جای

از بهر خدای را دوایی فرمای

ای غم سختی تو ای دل از غم نرمی

ای دم سردی تو ای دل از دم گرمی

ای عشق خمش باش که بس بی شرمی

ای هجر برو که سخت بی آزرمی

روزی که چو باد پیش من برگذری

دردسر و رنج دل و خون جگری

وآن شب که چو مه به روی من در نگری

نور جگر و قوت دل و تاج سری

مفروق دو دیده ای و مقرون دلی

دل هر چه بیندیشد مضمون دلی

تا ظن نبری که هیچ بیرون دلی

در خون دلم مشو که در خون دلی

مرهم گفتم تو با دل ریش همی

تا بندیشم من از بدانیش همی

نعمت شودم زمان زمان بیش همی

یادم ناید ز نعمت خویش همی

دولت ز علاء دولت عالی رای

بر عالم سایه درد چون پر همای

ای داده خدایت شرف از بهر خدای

یک بار مرا جمال رویت بنمای

از شیرینی چون به سخن بنشینی

از دو لب خود شکر به دامن چینی

در بوسه لب تو گویدم می بینی

هرگز شکر سرخ بدین شیرینی

با هر تاری ساخته چون پود شوی

با جمله همه زیان بی سود شوی

در دیده عهد دوست چون دود شوی

زینگونه به کام دشمنان زود شوی

ای گل نه ز گل ز دل همی بر رویی

دل را ز همه غمان فرو می شویی

ای گل تو عقیق رنگ و مشکین مویی

بر آب روان زیاده استی گویی

آخر نگذاردم فلک چون زاری

آخر بجهد فضل مرا بازاری

آخر بد ماندم جهان گلزاری

عذری خواهد ز من بهر آزاری

ای دولت هند را جمالی دادی

ای شادی زین قبل به غایت شادی

ای چرخ تو در دهان عالم دادی

کای دولت شیرزاد باقی بادی

شوخی صنمی خوشی کشی خندانی

طوطی سخنی و عندلیب الحانی

چون برده دلم به لابه و دستانی

لابد پس دل روم چو سرگردانی

عشق آتشی افروخت که از بسیاری

در دوزخم افکند همی پنداری

دل سوخته بودی به هزاران زاری

گر آب دو چشم من نکردی یاری

ای بخت مرا سوخته خرمن کردی

بی جرم دو پای من در آهن کردی

در جمله مرا به کام دشمن کردی

با سگ نکنند آنچه تو با من کردی

در پیش گل وصال ما را بویی

وز پس همه ساله عیب ما را جویی

هر چند رخ وفای ما را شویی

کس نشنودا آنچه تو ما را گویی