یارب به که گویم اندرین دیر کهن

کز جان چه کشیده ام در این مدت من

بر روی غم دوست در دل بسته

و آنگه چو بلا نشسته در خانه تن

بر پهنه دهر خنگ بیداد مران

از صفحه روزگار جز رنج مخوان

این هستی پنج روزه جاوید مدان

وین عمر که باقی است در اندوه خمان

یک عمر اسیر درد پنهان بودن

زنجیری نامرد به زندان بودن

در حلقه غم سر بگریبان بودن

بتوان نتوان یار به نادان بودن

یاد آور روی دوست را گل می دان

وان زلف پریش را تو سنبل می دان

آوای حبیب را تو بلبل می دان

نی نی همه خار پیش آن گل می دان

ای دوست منم ز جرم شرمنده تو

مخلوق تو وسگ تو وبنده تو

در عالم عشق جان من مرده تو

در هر دو جهان روان من زنده تو

ای دیده زکات گیر نظاره تو

وز قید حیات رست بیچاره تو

آن عارض آتشین به خورشید نمای

تا جزیه دهی کند به رخسار تو

ای راحت سینه سینه رنجور از تو

وی قبله دیده دیده مهجور از تو

با دشمن من ساخته ای دوراز من

وزدروی تو سوخته ام دور از تو

ای صبح خجل ز روی فرخنده تو

خورشید به بزم حسن شرمنده تو

تا دامن دیده شکرستان گردد

زین شهد که ریزد از شکر خنده تو

جان چون تن و تن چو جان کند قدرت تو

گوئی ز می آسمان کند قدرت تو

مرکز فلک وفلک شود مرکز خاک

آن روز که امتحان کند قدرت تو

در بزم محبت امشب از دولت تو

از باده درد و ساغر محنت تو

آن جام که میخواستم از دست تو من

دست قدرم بداد بی منت تو

شد غرفه به خون جگر آواره تو

وز قید حیات رست بیچاره تو

یارب چه کسی تو کاندرون دیده

آسایدم از خیال نظاره تو

کو عمر که داد عیش بستانم ازو

کو وصل که درد هجر بنشانم ازو

کو یار که گر پای خیالش بمثل

بر دیده نهد دیده نکو دانم ازو

هرتن که سرشت بد بود محضر او

ناچار همی بدی بکوبد در او

بنمای کسی را که ز اندیشه بد

سر دل او نشد قضای سر او

مستیم و خراب کنج میخانه تو

سرخوش همه از شراب پیمانه تو

گیرند اگر چه عاقلان خرده به ما

شادیم که خود شدیم دیوانه تو

ای دل نشدی تا به ره عشق آگاه

بیهوده منه در این سفر پای به راه

هشیار به راه عشق شلتاق مکن

گر نیستی ار طریق مستی آگاه

در راه تو دیوانه شدن ما را به

سر گشته چو پیمانه شدن ما را به

زاهد چه دهی پند که بایاد رخش

از کعبه به بتخانه شدن ما رابه

ای سرو ز بالای تو پست افتاده

از زلف تو شمشاد ز دست افتاده

در خانه خویش خواهمت بی زحمت

می خورده صبوحی زده مست افتاده

دل در غمت از دو کون برداشته به

در مزرع جان تخم بلا کاشته به

این رخنه غم که دیده اش می خوانند

بی دوست بخاک محنت انباشته به

جز راه صفا بهیچ ره پای منه

زیرا که ره صفا ز هر راهی به

هر چیز بجز وفات دادند مگیر

هر چیز بغیر عشق خواهند مده

سر گشتگی دور زمان یعنی چه

این گردش هفت آسمان یعنی چه

آزاد چو از جهان بود دیوانه

دل بستن عاقل به جهان یعنی چه