جهانرا حسن رویت داد آئین

عدم را گنج هستی کرد خودبین

چو نور مهر عالم سوز رویت

عیان آمد، نهان شد ماه و پروین

به تعلیم غم عشق تو گشتم

[...]

گوئی ز ته بستر آن حجله نشین

تا ناف پر است از نافهٔ‌چین

چادر شب بسترش اگر افشانند

تا حشر هوا عبیر بارد به زمین

امشب بوزید باد طوفان آیین

چندانکه برفت، گرد عصیان ز جبین

از عالم لامکان، دو صد در نگشود

بر سینهٔ چرخ، بس که زد گوی زمین

هر شام و سحر ملائک علیین

آیند به طرف حرم خلد برین

مقراض به احتیاط زن، ای خادم

ترسم ببری، شهپر جبریل امین

در راه یگانگی نه کفر است و نه دین

یک گام زخود برون نه و راه ببین

ای جان جهان، تو راه اسلام گزین

با مارسیه نشین و با خود منشین

در خلاص او یکی خوابی ببین

زود والله یحب المحسنین

خود بده انصاف ای مرد گزین

بیحیاتر کیست، من یا تو ببین؟

ای تخت تجمل تو بر علیین

افتاده ز جای آنچنان، جای چنین

نه راه پس و نه راه پیشت باشد

بگذار ز خجلت و فرو شو به زمین

تا آمدن تو شوق را گشت یقین

بندد ز طرب، خانه ی دل را آیین

خود را برسان که شوق از اندازه گذشت

جایی مکن آرام بجز خانه ی زین

با هم دو برادر سیه فام ببین

گویی که دوپاره کرده ای یک سرگین

لیکن به قد پست و بلند ایشان

فرق است چو سایه های پیشین و پسین

هرچند جهد برق حوادث ز کمین

یا فتنه کشد ز هر طرف خنجر کین

گردون نکند فیض‌رسان را پامال

صدپاره شود ابر و نیفتد به زمین

باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین

داری تو گمان که دشمن توست یقین

گر قصد تو کرد زال گردون، مهراس

ترساندن اطفال، ز مهرست نه کین

گر سایه نداشت همره آن شمع یقین

گویم به تو سرّ آن به برهان مبین

او سایة حق است و بود ظاهر این

کز سایه دگر سایه نیفتد به زمین

دنیا گردیست بر رخ شاهد دین

خواهندة دنیا نبود مرد یقین

این گرد ز رخسارة دینت بزدای

و آنگاه مراد خود درین آینه بین

دامن ز تعلقات دنیا برچین

در دامگه فریب این زن منشین

چندانکه نیاز بیش نازش بیش است

یک ناز کن و نیاز پی در پی بین

صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین

بگذار حدیث نفس و بشنو ز حزین

از چلّه نشینی نشود کاری راست

پیوسته کمانِ کج بود چلّه نشین

آه از حسنین، کز جهان شیون و شین

سر زد زغم آن دو امام کونین

ای وای از آن زمان که خورد آب حسن

فریاد از آن دم که نخورد آب حسین

چون گشت به پا قصر شهنشاه زمین

شاهان به جنابش همه سودند جبین

زین قصر زمین یافت شرافت که چنین

خم گشت به تعظیم زمین عرش برین

چو از گردش چرخ زینت عرش برین

از عرشه زین فتاد بر فرش زمین

از فرش غبار خاکیان خاست به عرش

عرش از در غم به فرش شد خاک نشین