شاهی که ملوک را ز عدلش بیم است

هفت اندامش صلاح هفت اقلیم است

از ده یک ملک او فلک دو نیم است

سلطان مظفر ملک ابراهیم است

عماری کرده از رنگ ادیم است

دو صد گل پیرهن در وی مقیم است

آن را که همیشه با خدا تعظیم است

نی دغدغه از بهشت و ز آتش بیم است

او را تو به چشم کم نبینی زینهار

در مرتبه آدم است ابراهیم است

از حق چون بنای ملک در تنظیم است

داریم امید عفو و دل پر بیم است

این خوف ورجا تکلف و تعلیم است

گر چاره کار طالبی تسلیم است

قانون که اصول واجب التعظیم است

ما را به اطاعتش سر تسلیم است

گوید که بنای زندگانی بشر

بر روی قواعد امید و بیم است

کابینه ما اگرچه بی‌تصمیم است

معبود شما به دشمنان تسلیم است

از خادم حال گر امیدی نبود

از خائن آینده هزاران بیم است