دارد به من اتحاد، یار از من بیش

او را بینم، آینه گر دارم پیش

برخاست دویی میان یار و دل ریش

خون است دلم چو غنچه در پنجه خویش

با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش

وز درد، دلم را چو جگر کردی ریش

هرجور که آید از تو بر من، بحلی

آزرده مکن به عذرخواهی لب خویش

صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش

دریایم و جلوه می‌دهم موج ز خویش

در بادیه سخن طرازی، نامم

افتاده ز همرهان چو منزل در پیش

از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش

گو ضبط جنون کن خرد دوراندیش

نقصان جنون، آفت جان خردست

از روغن کم فتیله می‌سوزد بیش

بس مرد که لاف می‌زد از مردی خویش

در پیره‌زنی دیدم ازو مردی بیش

ابنای زمانه دیدم اغلب هاتف

مردند ولی با لب و با سبلت و ریش

سردار نهان و فاش نامی کم و بیش

مسرای ز هفتاد و دو ملت پس و پیش

...گنگی به زبان آر که خیر

خود راه برد به خانه صاحب خویش

ای آن که دهی مایه کم و خواهش بیش

آن روز که وقت بازپرس آید پیش

بگذار مرا که من خیالی دارم

با حسرت عیشهای ناکرده خویش

دردا کآخر رقیب عدوان اندیش

بیگانه مرا فکند از دلبر خویش

آوخ که ندانستم و مردم به فراق

کز کشتن من چه کام دیدآن بدکیش

خیز ای نگار باده بیاور پیش

از شاه وشیخ وشحنه مکن تشویش

دردمرا به باده بکن درمان

مرهم مرا ز باده بنه بر ریش

شهد است اگر زجام تو نوشم سم

[...]

ای برده قرار و صبر و تاب از دل ریش

لرزان بسر موی تو دلهای پریش

دادی سر زلفین مسلسل بر باد

صد خون خطا فکندی از گردن خویش

مائیم قلندران وارسته ز خویش

بیگانه ز خلق و بی‌نیاز از کم و بیش

جوئی چو نشان ما بملک و ملکوت

گردید نشان به بی‌نشان درویش