شه می دهدم نوید هر لحظه دویست

عقلم گوید نی بر این شاه مایست

با طبع وفا و مهر و آزرمش هست

با خنجر تیز و دل بی رحمش نیست

در عالم سفله از بنی آدم کیست

کو زد نفسی که نز پی مردن نیست

آنکو که دمی ز ناز خندید چو برق

کز حادثه همچو ابر سالی نگریست

در خواب غرور خلق بیداری نیست

وز مستی جهل دهر هشیاری نیست

احوال غم فراق آن عهد شکن

در حال چو با قلم بگفتم بگریست

گر کوتهی عمر ز بیدادگریست

با ظلم تو این عمر دراز تو ز چیست

پیغمبر حق به سال شصت و سه گذشت

تو ظالم ضال تا به صد خواهی زیست

بس گرسنه خفت و کس ندانست که کیست

بس جان به لب آمد که بر او کس نگریست

شخصی همه شب بر سر بیمار گریست

چون روز آمد بمرد و بیمار بزیست

شخصی همه شب بر سر بیمار گریست

چون روز آمد بمرد و بیمار بزیست

ای یار حجاب ما همه از ماییست

کثرت همه از ماست که در یکتا نیست

نی نی غلطم که در احد کثرت نیست

کثرت همه وسواس دل هر جاییست

گوید به من که چونی و حالت چیست

از مرگ بتر که بی تو می باید زیست

در شهر کسی دیگر نمی دانم کیست

کو محنت من شنید بر من نگریست

بس خلق که بر آمده (و) رفته گریست

نا رفته در این گنبد درد آمده‌ کیست

مستغرق این جهان فانی نشوی

گر بشناسی کامدن و رفتن چیست

من مستم و مستی من از بی خبریست

ای بی خبران آنک خبر دارد کیست؟

فی الجمله میان مستی و هوشیاری

چیزیست که آن بگویم از دانی چیست

هر کو بسعادتی رسد روزی بیست

زانپس بشقاوتش بسی باید زیست

بنگر بگل تازه و زوگیر قیاس

کاندر پی یک خنده که زد چند گریست

هر دیده که روزی به جمالت نگریست

چون از تو جدا ماند چرا خون نگریست

هر چند که بی تو زنده ام حیرانم

زان کس که رخ تو دید و دور از تو بزیست

واقف ز شب سیاه این سوخته کیست

جز شمع سحر که دوش تا روز گریست

هر کس که شبی در آتش هجر تو زیست

دانست که سوز آتش دوزخ چیست

این عالم بی وفا ندانیم که چیست

کز وی دل کس چنانکه میخواست نزیست

چشمی که به بدمهری عالم نگریست

چون چشمه بهایهای بر خود بگریست

گلبرگ چو گونه های الوانت نیست

خورشید به نور دل تابانت نتیست

از صبح بیاض گردنت خور بدمد

جز نور به مشرق گریبانت نیست

بکامی خواهش ما مبتلا نیست

چو ماهی دانه ای در دام ها نیست

بچشم خاکپای دوست حیفست

که کاغذ قدردان توتیا نیست

بدست ما نیفتد دامن عیش

[...]

قومی که شناسند تعلق با کیست

دانند که بی علاقه‌ای نتوان زیست

آنها که به آزادگی خود نازند

گر آزادند، قید آزادی چیست؟

بر غفلت خویش بایدت زار گریست

آگاه‌کننده را ندانی گر کیست

خود قدر دل سوخته را نشناسی

از آینه پرس فیض خاکستر چیست

بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست

ای دوست چنان زی که رسول‌الله زیست

پیغمبر ما ز رفرف آمد رنگین

صوفی تو بگو دعوی بی‌رنگی چیست