زان روز که چشم من به رویت نگریست

نگذشت شبی که از غمت خون نگریست

بشتاب که دل بی تو نمی داند زیست

دریاب که جان بی تو نمی داند زیست

تا در سر تو مایهٔ مایی و منی است

آگه نشوی که مایهٔ کار تو چیست

مایی و منی در می و مستی گم کن

تا دریابی که مایه ت از کیسهٔ کیست

زین سان که تو را بی خودی و بی خبری است

بر حال تو باید به دو صد چشم گریست

با خویشتن آی و این همه غفلت چیست

گر مرد رهی بهتر ازین باید زیست

با نی گفتم تو را که فریاد زکیست

بی هیچ زبان ناله و فریاد زچیست

گفتا زشکر لبی بریدند مرا

بی ناله و فریاد نمی شاید زیست

بر سبزه چو چشم ابر نوروز گریست

بی وصل رخ یار نمی شاید زیست

شد لاله زخاک دیگران مجلس ما

تا سبزهٔ گور ما تماشاگه کیست

گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست

گفتا که چو من بعالم اندر هم نیست

گفتم: نه همه چشم دو دارند ایشان

گفت آری، ولیکن نه همه چشم یکیست

دی گفت ندیدمت درین روزی بیست

خیرست، کم آمدن چرا؟ موجب چیست؟

پیش لب او همین زمان بتوان مرد

صد سال بلطف این سخن بتوان زیست

بی آنکه دو دیده بر جمالت نگریست

در آرزوی روی تو خونابه گریست

بیچاره بمانده‌ام، دریغا! بی تو

بیچاره کسی که بی تواش باید زیست

آنکس که بروی خواب او رشک پریست

آمد سحری و بر دل من نگریست

او گریه و من گریه که تا آمد صبح

پرسید کز این هر دو عجب عاشق کیست

با نی گفتم که بر تو بیداد ز کیست

بی‌هیچ زیان ناله و فریاد تو چیست

گفتا ز شکر بریدند اینک مرا

بی‌ناله و فریاد نمیدانم زیست

تا در دل من صورت آن رشک پریست

دلشاد چو من در همهٔ عالم کیست

والله که به جز شاد نمی‌دانم زیست

غم می‌شنوم ولی نمی‌دانم چیست

دلدارم گفت کان فلان زنده ز چیست؟

جانش چو منم عجب که بی‌جان چون زیست؟

گریان گشتم گفت که اینطرفه‌تر است

بی‌من که دو دیدهٔ ویَم چون بگریست؟

دوش از سر لطف یار در من نگریست

گفتا بی‌ما چگونه بتوانی زیست

گفتم به خدا چنانکه ماهی بی‌آب

گفتا که گناه تست و بر من بگریست

زان روز که چشم من به رویت نگریست

یک دم نگذشت کز غمت خون نگریست

زهرم بادا که بی‌تو می‌گیرم جام

مرگم بادا که بی‌تو می‌باید زیست

عشقی که از او وجود بی‌جان میزیست

این عشق چنین لطیف و شیرین از چیست

اندر تن ماست یا برون از تن ماست

یا در نظر شمس حق تبریزیست

گفتم که بیا بچشم من درنگریست

من نیز به حال گفتمش کاین دغلیست

گفتا که چه میرمی و اینت با کیست

تو مردهٔ اینی همه ناموس تو چیست

هر روز دل مرا سماع و طربیست

میگوید حسن او بر این نیز مأیست

گویند چرا خوری تو با پنج انگشت

زیرا انگشت پنج آمد شش نیست

یکبار بمُردَم و مرا کس نگریست

گر بار دگر زنده شوم دانم زیست

ای کرده تو قصد من ترا با من چیست

یا صحبت ابلهان همه دیگ تهیست

یک چشم من از روز جدائی بگریست

چشم دگرم گفت چرا گریه ز چیست

چون روز وصال شد فرازش کردم

گفتم نگریستی نباید نگریست

چشمم به جنازه تو چون درنگریست

خون ریخت که بی رخ تو چون خواهم زیست

زنهار ز چشم شوخ آن کز چو توئی

جان بستد و در جوانی تو نگریست