دل خسته و جان فگار و مژگان خونریز

رفتم به دیار آن مه مهرانگیز

من جای نکرده گرم گردون به ستیز

زد بانگ که هان چند نشینی برخیز

ساقی نه ز آب تلخ کز آتش تیز

یکرطل گران سوی من آور برخیز

گر زانکه ز توبه ات شوم عذرانگیز

انداز به آستین و در حلقم ریز

در مهر علی کوش و در ایمان آویز

با هر که نه یار اوست منشین و مخیز

آنانکه ز راه مهر او دور شدند

زان مردم دور مردم ای دل بگریز

آدم بطهارت و تمیز است عزیز

بهتر ز طهارت و تمیزست چه چیز

در گربه تمیز دست و رو شستن هست

از گربه کم است هر کرا نیست تمیز

ای آنکه ز غمزه میزنی دشنه تیز

برخیز و به عشوه خون این خسته بریز

چشمان تو غمزه سه شمشیر زنند

کس چون بسه شمشیرزن افتد بستیز

ای ریخته خونم بدو چشم خونریز

ناکرده ز خون ناحق من پرهیز

تیز از دل سخت گشته تیغ مژه ات

تیغیست بلی ز سنگ می گردد تیز

تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز!

دوری کن و در دامن عزلت آویز!

انسان مجازیند این نسناسان

پرهیز! ز انسان مجازی، پرهیز!

پس در این معنی بلاشک ای عزیز

از مؤذن به بود کناس نیز

ای روی تو آفتاب در چشم تمیز

وی زلف سیاه تو بود عنبر بیز

عمرت گویم ولی ازین می ترسم

کز نسبت او تو بی وفا گردی نیز

گیرم که کنم من از مناهی پرهیز

با حکم قضا کر است یارای ستیز

ساقی بکفم نهاده جام لبریز

میگویدم آنگاه که کج دار و مریز

از خصمی روزگار بی مهر و تمیز

تا چند زنیم سینه بر خنجرِ تیز؟

نی ناخن تدبیر و نه بازوی ستیز

نه جای شکیبایی و نه پای گریز

خوش باش که این نفس عزیز است عزیز

می نوش که این قصه دراز است دراز

ای آنکه بذات خود عظیمی و عزیز

کس را بکمال هستیت نیست تمیز

از فتنه نفس عالم حادثه خیز

جز بر تو صفی را نبود راه گریز

شد باد سحر مشک فشان عنبر بیز

آن باده مشکبوی در ساغر ریز

زد شانه صبا طره سنبل، برخیز

آن سنبل طره را بزن شانه تو نیز

«هدمان » ایثار و نطق باشد «کردیز»

تنبار تقی ز تهمت و حلم «غریز»

«فیمان » تکمیل حسن و قول و عمل است

انفاق تحیرات بود «انور» نیز