چشم تو که فتنه ی جهان خیزد ازو

لعل تو که آب خضر می ریزد ازو

کردند تن مرا چنان خوار که باد

می آید و گرد و خاک می بیزد ازو

تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو

گر ره یابد زمانه بگریزد ازو

از ابر کفت بر سر دشمن بارد

آن قطره که طوفان بلاخیزد ازو