تا درنگری نه سرو مانده است و نه بید

نه خار هوس نه گلستان امید

دهقان فلک خرمن عمر همه را

می‌پیماید به کیل ماه و خورشید

جز دست تو زلف تو نیارست کشید

جز پای تو سوی تو نیارست دوید

از رویِ تو چشم من نظر زان ببرید

کان روی بجز چشم تو نتواند دید

قاسم ز عمو چو اذن میدان طلبید

گفتا به جواب وی شهنشاه شهید

تو در بدن عموی خود چون جانی

از جان به جهان کجا توان دست کشید

انگشتر التفاتی ایدوست رسید

ایزد نکند از تو مرا قطع امید

انگشت رضا به چشم و جانم بنهاد

در حلقه بندگی شدم چون خورشید

ای قد تو در گلشن جان نخل امید

خطت چو بنفشه ای که در باغ دمید

دادم به حضور تو به صد روسیهی

سیبی که چو رخسار تو سرخ است و سفید

ای قد تو در گلشن جان نخل امید

خطت چو بنفشه ای که در باغ دمید

دادم بحضور تو به صد روسیهی

سیبی که چو رخسار تو سرخ است و سفید