ای از گل دولت تو شاهی بوئی

از بند جهان برغم هر بد گوئی

چون سوسن ده زبان بمدحت کوشم

چون بید زبانی کنم از هر موئی

ای باد سحر تو از سر نیکوئی

شاید که حکایتم به آن مه گوئی

نی نی غلطم گرت بدوره بودی

پس گرد جهان دگر کرا میجوئی

ای ترک چرا به زلف چون هندوئی

رومی رخ و زنگی خط و پر چین موئی

نتوان دل خود را به خطا گم کردن

ترسم که تو ترکی و به ترکی گوئی

دل گفت مرا بگو کرا می‌جوئی

بر گرد جهان خیره چرا می‌پوئی

گفتم که برو مرا همین خواهی گفت

سرگشته من از توام مرا می‌گوئی

دی بلبلکی لطیفکی خوش گوئی

می‌گفت ترانه‌ای کنار جوئی

کز لعل و زمرد و زر و زیره توان

برساخت گلی ولی ندارد بوئی

گاه از غم او دست ز جان می‌شوئی

گه قصهٔ آ، به درد دل می‌گوئی

سرگشته چرا گرد جهان می‌پوئی

کو از تو برون نیست کرا می‌جویی

گفتی که تو دیوانه و مجنون خویی

دیوانه توی که عقل از من جویی

گفتی که چه بی‌شرم و چه آهن روی

آئینه کند همیشه آهن روی

با این همه جور و تندخویی

بارت بکشم که خوبرویی

ای دیده پی بلای دل می‌پوئی

در آب بلای دل، بلا می‌جوئی

خواهی که به اشک دیده دل پاک کنی

سودت ندهد که خون به خون می‌شوئی

در خانقه از بهر جهت می پویی

در وی همه ذکر از این جهت می گویی

در هر جهتی ز بی جهت بی خبری

بگذر ز جهت چو بی جهت می جویی

ای ابر پر آب بر هوا می پویی

گریان گریان رخ ز حیا می شویی

فریاد کنان چو رعد و برداشته آب

از بهر حسین ، کربلا می جویی

ای آنکه به هرزه راه شک می‌پویی

با تست کسی که از منش می‌جویی

ای بی‌خبر آن راز که با ما داری

چون دوری آهسته چرا می‌گویی

ای قد تو سرو چمن دلجویی

روی تو گل گلشن نیکورویی

سودایی زلف خویش کردی چو مرا

عذرم بپذیر در پریشان‌گویی

تا کی پی فردوس سراپا پوئی

گه بسته رنگ و گاه خسته بوئی

سردار تو از اصل مپرداز به فرع

رو خربزه خورباش چه بستان جوئی

ای از تو بهر چمن بهر گل بوئی

هر چیزی را بیاد تو یاهوئی

کوی تو بود کعبهٔ مقصود همه

‌‌اقطار بمرکز آید از هر سوئی

ای حاجب ابروی تو هرابروئی

از روی تو آب روی هر دلجوئی

حسن همه زان تست بل عشق همه

‌‌در هر کوئی ز تست گفتگوئی

آیینه صفت به دست آن نیکویی

زین سوی نموده‌ای ولی آن سویی

اودیده ترا که عین هستی تواست

زانش تو ندیده‌ای که عکس اویی

آیینه صفت به دست آن نیکویی

زین سوی نموده‌ای ولی آن سویی