گفتم چشمم ز بس کزو خون آید

از لاله به رنگ و سرخی افزون آید

گفت آن‌همه خون نبد که بیرون آمد

کز رنگ رخم اشک تو گلگون آید

زان غالیه دان کزاو دلم خون آید

چندین سخن نغز برون چون آید

کز تنگ دهانیش الف گاه سخن

چون دال دو تا گردد و بیرون آید

بلبل به سحر دو دیده پر خون آید

با ناله و نوحه دگرگون آید

گل از پس پرده بود چون گریه شنید

خندان خندان ز پرده بیرون آید

مردان جهان فصد کنند خون آید

تو فصد کنی عشق تو بیرون آید.

آن بحر که هر لحظه دگرگون آید

از پرده کجا تمام بیرون آید

یک قطره از آن بحر که ما میگوییم

از هژده هزار عالم افزون آید

معنی چو ز کل به جزو بیرون آید

هر جزوی از آن جزو دگرگون آید

تا کی گویی: «جزو ز کل آید»

«چون» نتوان گفت، از آن که بیچون آید

هر لحظه تحیر به شبیخون آید

تا جان پس ازین کجا شود، چون آید

میسوزم از آن پرده که چون برخیزد

چه کار ز زیرِ پرده بیرون آید

یارم چو مقیم دل پر خون آید

در چشم پرآبم دگری چون آید

آهوم ز میان جان برون خواهد شد

تا جان ز میان آه بیرون آید

از دیدهٔ من چو دم‌به‌دم خون آید

مانند تو در دیدهٔ من چون آید؟

هر خار که سر برزند از تربت من

زو رایحهٔ بادهٔ گلگون آید

ساقی چه صلاح از من مجنون آید

فکر از تو مگر باز بقانون آید

پر کن قدحی که پر تهیدست ودلیم

از دست و دل تهی چه بیرون آید

کی عشق برون از دل پر خون آید؟

... نشسته چون رود، چون آید

معنی نکند ز جای خود نقل مکان

هرچند که از کلام بیرون آید

مستانه چو از میکده بیرون آید

خون دل عاشقان چو جیحون آید

در بزم دگر منت ساقی نکشم

آن مغ بچه تا با لب می گون آید

از باد وزان طره به رویش گویی

[...]

از سطح افق شعله گلگون آید

وز رنگ شفق ترشح خون آید

یک پرده بسیار مهمی بالاست

تا از پس این پرده چه بیرون آید