ای چشم من از نور رخت چشمه نور

سر من از اسرار غمت جای سرور

ظاهر به تو گشت جمله ذرات و تو را

خورشید صفت در همه ذرات ظهور

ای حسن تو از روی بتان کرده ظهور

روی تو بپرده جهان شد مستور

زهاد ز درد هجر تو رنجورند

عشاق ز باده وصالت مخمور

ای دل بغم فراق می باش صبور

کاندر عقب فراق وصل است و سرور

باآن قدو روی چون گل و سروسهی

داریم فراغتی ز طوبی و ز حور

نصف آن شامش بدو نصفی سحور

وز قناعت داشت در دل صد سرور

ای مایه زیب زندگانی چو هنر

وی دوران را چو شادمانی در خور

صیت تو چو اقبال شهان عالمگیر

عهدت چو بهار زندگانی پرور

مویی که سترد از سرم آن مایه نور

از ناز چو مژگان بتان شد معمور

رضوانش به دست عزت از خاک نیاز

برداشت که سازد مژه دیده حور

ای کلک تو مشکبار چون طره حور

چون چشم خرد دوات تو چشمه نور

از بهر مرکبت فلک دوده گرفت

ز آن شمع که افروخت قضا در شب طور

شب‌ها ز چراغ و شمع در نورسپور

هر ذره زند لاف تجلی با طور

هر روز ز شوق این چراغان تا شب

خورشید فتیله تابد از رشتهٔ نور

اینک مشهد ای دل از غفلت کور

اخلع نعلیک این چه عجب ست و غرور

انصاف بده تو بهتر از موسایی

یا روضه پاک طوس کمتر از طور

تا نزد یکی بیار زو دوری دور

از دور رهت دهند در بزم حضور

خورشید که میکند طلوع از مشرق

می اندازد نخست بر مغرب نور

از چشم تو مرد و زن نفورند نفور

چشمت بکن ای چشم بد از روی تو دور

با چشم کبود و ریش سرخ و رخ زرد

چون گردیدی برو سیاهی مشهور

چون چشم حسود است جهان برمن شور

آواره ی عالمم چو بیت مشهور

صبحم همه شام است، ولی شام فراق

روزم همه شب، ولی شب اول گور

از دولت وصل کس مبادا مهجور

بی نور حضور دوست دل را چه حضور؟

هرگاه فتاد آهن آیینه ز نور

از آینه فرق چیست تا نعل ستور؟

بیچاره خرد به سعی باشد مجبور

کز جهل مرکب برهد نفس غیور

آری هرجا خری برآرند از گِل

صاحب خر را دو مرده زورست ضرور

از خانه خراب کردن خلق به زور

هرگز نشود خانه ظالم معمور

آن کس که کند جامه ز تن مردم را

حاشا که رود با کفن خویش به گور

هر بت که برافروخت رخ از جام غرور

چون با تو دهم نسبتش ای غیرت حور

او برق یما نیست و تو آتش طور

او شعله آتشست و تو شعله نور

ای مستمعان را ز حدیث تو سرور

وی دیدهٔ صاحب نظران را ز تو نور

جز حرف و رخت گر شنوم ور بینم

گوشم کر باد الهی و چشمم کور

تا از تو زجور فلک افتادم دور

یکدم دل خویش را ندیدم مسرور

مشتاق توام چون به گلستان بلبل

محتاج توام چون به صبوحی مخمور

از تست فتاده در خلایق همه شور

در پیش تو درویش و توانگر همه عور

ای با همه در حدیث و گوش همه کر

وی با همه در حضور و چشم همه کور

واحد چو به کثرت آورد روی ظهور

گردد به حجابات مراتب مستور

تکرار وجود ماست این مرتبه‌ها

ماییم به تکرار خود از خود شده دور