ای از تو فتاده عالمی در شر و شور

فارغ شدهٔ غنی و مردم همه عور

تو با همه در حدیث و گوش همه کر

تو با همه در حضور و چشم همه کور

جانا! جانم ز قعر دریای حضور

دُرّی عجب است غرق چندینی نور

گرچه تن من ز کار دورست ولیک

یک لحظه نهیی ز خاطرِ جانم دور

از ذکر شود خانهٔ فکرت معمور

وز ذکر شود دیو و شیاطین زتو دور

گر تو نفسی به ذکر حق بنشینی

بیزار شوی ز خویش و ز جنّت و حور

از تست فتاده در خلایق شر و شور

در پیش تو درویش و توانگر همه عور

ای با همه در حدیث و گوش همه کر

وای با همه در حُضور و چشم همه کور

از شمع وصال کمترک یابی نور

ما کنت مقیداً بتیه و غرُور

دریاب فتوح وز رعونت شو دور

احضر نفساً و کل کاین مقدور

زین سان که مراست از تو در سینه سرور

می ترسم از آنک خواجه گردد مغرور

مغرور مشو که شاهد ما معنی است

نزدیک میا تا نکنی صورت دور

در عشق تو دل را نبود هیچ فتور

از سایهٔ تست چشم جانم پرنور

در پای تو میرم به یقین آخر کار

در پای تو مرده به که از چشم تو دور

ماییم زدل دور و ز دلبر مهجور

در درد بمانده ایم وز درمان دور

سبحان الله این چه پریشانیهاست

جان خسته و دل سوخته و تن رنجور

از خود بینی اگر شوی مست غرور

دوران فلک بر تو شود دیدهٔ مور

چون دیده اگر شوی زخود بینی دور

در دایرهٔ نقطه شوی دیدهٔ نور

گر نیست دلت شاد به تقصیر و قصور

از بهر چرا به هیچ باشی مغرور

چون گویندت که حاصلی نیست تو را

خواهی رنجید از آنچ می رنجی دور

ز آرایش رضوان ملک حور و قصور

زایوان بهشت خوش بود پردهٔ نور

و آنگه خوشتر که نیک نزدیک، نه دور

از پردهٔ نور، روی بنماید حور

و آنگه خوشتر که نیک نزدیک، نه دور

از پردهٔ نور، روی بنماید حور

ای دل غم این جهان بیهوده مخور

بیهوده نئی غمان بیهوده مخمور

چون بوده گذشت و، نیست نابوده پدید

خوش باش و غم جهان بیهوده مخور

ای در طلب تو عالمی در شر و شور

نزدیک تو درویش و توانگر همه عور

ای با همه در حدیث و گوش همه کر

وی با همه در حضور و چشم همه کور

حالیست عجب با توام ای طیره حور

بی تو دل و دیده را نه روح است و نه نور

ای منزل تو دل و دل از هجر تو ریش

ای جای تو چشم و چشم از روی تو دور

هر کو ز فریب اهرمن باشد دور

باید که بود معتقد بعث و نشور

آخر نه که دانه گشت در خاک نهان

یکچند برو گذشت آمد بظهور

ای شمع دلم یافته از مهر تو نور

وی جوهر جانرا ز جمال تو سرور

ابروی تو پیوسته از آنروی خوشست

کز صحبت مستان نبُود یکدم دور

ای چشم بد از طلعت زیبای تو دور

نرگس ز فریب چشم مستت مغرور

گر چشم تو اشک جوید از دیده ی ما

عیبی نبُود که آب خواهد مخمور

خورشید سمای معرفت کرد ظهور

بر اهل ظهور از ره سی و دو نور

عارف به خط و خال بتان هر که نشد

هرگز نرسد به باطنش ذوق حضور

معشوقه به هر صفت که آید به ظهور

از ظلمت محض، یا خود از خالص نور

عاشق به همان صفت موصوف گردد

بر دین ملوک است رعیت مامور