معشوق هزار دوست را دل ندهی

ور می‌دهی آن دل به جدایی بنهی

ای بر چمن باغ هنر سرو سهی

افسوس که کرد از تو قضا جای تهی

پر قطره خونست مرا دل چو انار

تا از تو بمن نمیرسد بوی بهی

آمد بعیادت برم آن سرو سهی

چون یافت خبر که بس سقیمست رهی

پرسید که آرزوی تو چیست بگوی

گفتم که ندارم آرزو جز ببهی

ای جود ترا حاتم طی گشته رهی

وی روی نموده از توام روز بهی

هر چند که نان یافتم از دولت تو

اما نتوانم که خورم نان تهی

گفتم بر ما خرام ای سرو سهی

کز هجر تو بر خاک نشستست رهی

گفت آنکه شبی رسد به وصلت صنما

او را نبود هیچ بجز روز بهی

ای از تو مرا گوش پر و دیده تهی

خوش آنکه ز گوش پای در دیده نهی

تو مردم دیده ای نه آویزه گوش

از گوش به دیده آکه در دیده بهی

خواهی که به صوفیگری از خود برهی

باید که هوا و هوس از سر بنهی

وان چیز که داری به کف از کف بدهی

صد زخم بلا خوری و از جا نجهی

ای آنکه بر وی همچو گل رشک مهی

داغ جگر لاله ز خال سیهی

درویش ترا سه اشرفی از کف تو

بهتر ز سه نقطه زر از شین شهی

پسر گفتش آخر بزرگی دهی

به سرداری از سر بزرگان، مهی

از سینه خیال قد آن سروسهی

چون رفت ای اشک زحمت من چه دهی

باید نکنی نهال را چون کندی

زینش چه رسد که ریشه در آب نهی

با حرص و هوا، کی بود روزبهی؟

محفوظ نگردی، از هوا تا نرهی

از نفس بد ایمنی به ترک هوس است

خود را نزند موش به انبان تهی

هرچند که دارد آسمان مهر و مهی

از جای درآردش ز چشمت نگهی

در بحر، ز هر قطره تنک ظرف ترست

با آن که حباب را چو دریاست تهی

مهری به لب خود زن اگر مرد مهی

گر نیکی، اگر بدی، که خاموش بِهی

خاموش حزین که از کلید سخنت

جز قفل دهان، نمی گشاید گرهی

در کوچه ی عشق، پای در گل ننهی!

کآسان، آسان زین غم مشکل نرهی

خواهند گر از تو دلبران دل، زنهار

تا دل ستانی بگرو، دل ندهی

ای آنکه فروزنده خورشید و مهمی

بر هستی ذات خود بوحدت گوهی

کن سوی صفی بچشم رحمت نگهی

کوراست امید عفو از هر گنهی

ای آنکه باوج حسن تابنده مهی

باروی سفید و گیسوان سیهی

بستان ز من این کلاه و بر سر بگذار

تا خلق بدانند که صاحب کلهی