هر کوزه که بیخود به دهان باز نهم

گوید بشنو تا خبری باز دهم

من همچو تو بوده ام درین کوی ولی

نه نیست همی گردم ونه باز رهم

ای ماه! گشاده کن به وصلت گرهم

تا من ز فرو بستگی غم برهم

از جانب من میانِ ما مویی نیست

آن موی میان تست، من بی‌گنهم

هر کوزه که بیخود بدهن باز نهم

گوید بشنو تا خبری باز دهم

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم

و آمد ز پریشانی از آن سان برهم

کز زلف تواش باز نمی دانستم

چون دیدمشان در پس گوش تو بهم

مانند قلم سپید کار سیهم

گر همچو قلم سرم بری سر ننهم

چون سر خواهم به ترک سر خواهم گفت

چون با سر خود ز سر او شرح دهم

چون می‌کشد آن طیرهٔ خورشید و مهم

من نیز به ذل و حیف تن در ندهم

باری دو سه بوسه بر دهانش بدهم

وانگه بکشد چو می‌کشد بر گنهم

من با دگری دست به پیمان ندهم

دانم که نیوفتد حریف از تو بهم

دل بر تو نهم که راحت جان منی

ور زانکه دل از تو برکنم بر که نهم؟

بنشسته بدیم ما دو شهباز به هم

کردیم به کوه و دشت پرواز بهم

هر یک به رهی دگر برون افتادیم

تا خود به کجا رسیم ما باز به هم

گر دل بهوای گوهر و در ندهم

بر جان غم غرق و زحمت پرندهم

تا مرغ دل از دانه شهوت نپرد

از دام چهار تیر عنصر نرهم

بلی گفت، سالار و فرمان هم

ولی عزتم هست تا در دهم

خوش آن که در آن حریم می‌بود رهم

هجر آمد و بنشاند به خاک سیهم

اکنون بی تو که جان به قربانت باد

خون جگرست جلوه‌گاه نگهم

در راه وصالت ای بت کج کلهم

شب تا به سحر چشم تمنا به رهم

تا پیک صبا مژدهٔ دیدار آورد

چون شعلهٔ شمع مضطرب شد نگهم

در فقر و فنا بسی کم از خاک رهم

وین رتبه به ملک هردوگیتی ندهم

بی منت گنج و لشکر از دولت عشق

شادم که به کشور ....پادشهم