ایدل دل ازین روزن شش سو بر کن

وز هفت حضیره رخت بیرون افکن

غوّاث قدم بین که ببازار حدوث

هر دم گهری بر آرد از بحر سخن

ای چیده گل و کرده کنار از گلشن

معلوم نکرده سرّ مرغان چمن

در آینه ی جمال معشوق نگر

تا صورت عشق را ببینی روشن

ور زانک ترا ازین وبالی باشد

در گردن من

دیدیم که این دایره بی سر و بن

انگیخت بسی جور نو از دور کهن

گر بالش چرخ زیر دست تو شود

زنهار به هیچ رو بر او تکیه مکن

درویش، ز تن جامه صروت بر کن

تا در ندهب به جامه صورت تن

رو کهنه گلیم فقر بر دوش افکن

در زیر گلیم طبل سلطانی زن

عمری ز پی کام دل و راحت تن

گشتیم و ندیدیم جز از رنج و محن

درد آمد و گفت از بن دندان با من:

راحت طلبی به کام، دندان بر کن

گفتم صنما شدم به کام دشمن

زان غمزهٔ شوخ و طرهٔ مرد افکن

گفت آنچه ز چشم و زلف من بر تو گذشت

ای خانه سیه چرا نگفتی با من

با اکبر مسگر به دکان گفتم من

زانگشت سیه شد به تنت پیراهن

گفتا که ز عشق روی احمد سوخت

بر آتش دل پیرهن پاره من

تن خرقه و سر کلاه و پایت نعلین

نعلین ز پا برون کن و خرقه ز تن

بگشا گره زلف و موله می باش

آخر چه کنی کله کله را بفکن

خورشید ازل بتافت از روزن تن

تا چهره خود ببیند اندر روزن

گوید که چو روزن از میان برخیزد

«من باشم و من باشم و من باشم و من »

هر کس که جواب گوید اینطرز سخن

(شاگرد منست و خرقه دارد از من)

در البسه هر کس که کند انکارم

(یارب که مباد روزیش هیچ کفن)

بی سود یقین دم زیانی می زن

بر گرد یقین تار گمانی می تن

مرگ است یقین چنانچه در قرآن است

باشد برسی به مرگ جانی می کن

ای رشک شکر لب تو از لطف سخن

هر دم به تو نو امید یاران کهن

کامم ز لبت همیشه شیرین بوده ست

زابروی ترش کام مرا تلخ مکن

هرگه که رسد به فارسی سوق سخن

رکنی دو ز شرع را به آن ترجمه کن

بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن

درملک مثلا باغبان باش و چمن

شاخی که گلی برآورد آبش ده

خاری که خرابی کند از بیخ بکن

ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن

یاقوت لب سنگدل سیم دقن

کس را چه وجود با وجود تو بود

قربان تو با دهر که هست، اول من

هرگز نکنی میل من ایعهد شکن

سنگ است دل تو ای بت سیم ذقن

من نرم چو موم کی کنم آندل سخت

این کار مقلب القلوب است نه من

ای داده دوای دردم از دردی دن

من با تو خوشم گر تو خوشی هم با من

ای حسن تو ظاهر شده برصورت احسن

بنموده عیان عکس رخت ز آینه من

ذرات ز مهر رخ تو چون مه تابان

عالم همه از نور تجلی تو روشن

چون حسن تو در باغ جهان جلوه گری کرد

[...]

گیرم که به چشم خلق پوید دشمن

با من ره غالبیت اندر همه فن

با این چه کند که خود یقین می‌داند

کو مغلوبست و غالب مطلق من