عضوی زتو گر دوست شود با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دو زن

بس کور دل است این فلک بی‌سر و بن

زان کم نگرد به صورت آرای سخن

خاقانی اگر ممیزی عرضه مکن

آن یوسف تازه را بر این گرگ کهن

خاقانی را غم نو و درد کهن

آورد بدین یک نفس و نیم سخن

تا من به تو زنده‌ام به دل کس نکنم

چون من رفتم تو هرچه خواهی میکن

در عالم جان نه مرد پیداست نه زن

چه عالم جان نه جان هویداست نه تن

تا کی گویی ز ما و من شرمت باد

تا چند ز ما و من که نه ماست نه من

آن رفت که گفتمی من از زهد سخن

اکنون من و دَردِ نو و دُردی کهن

دی سر و بُنِ صومعهٔ دین بودم

و امروز به میخانه شدم بی سر و بن

شمع آمد و گفت: من نیم عهد شکن

یک ذرّه نبود بیوفایی در من

آتش بر من همه جهان کرد سیاه

من از آتش همه جهان را روشن

ای کرده گرد ماه ز شب خرمن

گریان ز حسرت تو چو باران من

آری دلیل قوت بارانست

آنجا که گرد ماه بود خرمن

ای هندوان زلف تو ترک آیین

[...]

بگشای چو گل به وعده راست دهن

ورنی ز تو چون لاله درم پیراهن

دعوی دلست با توام بانگ مزن

آنک در حکم عشق و اینک تو و من

دارم سخنان تازه و زر کهن

آخر به کف آرمت به زر یا به سخن

ایزد ز زبان چو دید نقصان بدن

کردش چو پدید شد به زندان دهن

نقصان بدن اگر نخواهی مشکن

زندان خداوند به بیهوده سخن

دعوی دلست با توام بانگ مزن

آنک در حکم عشق و اینک تو و من

گر راحت دل خواهی و آسایش تن

با لقمه و خرقه ای بساز و تن زن

ور اطلس روم خواهی و ماه ختن

از شرق به غرب می رو و جان می کن

بگریختم از عشق تو ای سیمین تن

باشد که زغم باز رهم مسکین من

عشق آمد وزنیمه رهم باز آورد

مانندهٔ خونیان رسن در گردن

ای مدح تو آورده قلم را بسخن

وی ناطقه در وصف کفت بسته دهن

چون هر سخن آوری سخن از تو برد

پس چون سخن آوری کنم پیش تو من؟

با دیده دلم گفت: چو از دست تو من

خون گشتم و ساختم در آتش مسکن

تو راه برون شوم بکن ، گفت بچشم

از بهر تو بر منست راهی روشن

گر باد شوم، در آیمت پیرامن

ورکرد شوم، نشینمت بر دامن

سوی تو شدر وگر بود بسته چو چنگ

هر یک رگ من بریسمانی در تن

در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن

هر گه که ره گریز جویم ز تو من

باز آوردم غم تو مانندۀ شمع

بندی بر پای و رشته یی در گردن

نرگس که در انتظار گل بود چو من

یک چند نهاده چشم بر طرف چمن

با سرخ گلش بهم چو دیدم گفتم

ای نرگس پرخمار ، چشمت روشن

خصمم که بگفت و گو درآمد با من

ریش چو جوال دیدمش تا دامن

گفتم که در آن ریش جهم عقلم گفت

با سگ بجوال در نشاید رفتن

فردا که مقدسان خاکی مسکن

چون روح شوند راکب مرکب تن

چون لاله بخون جگر آلوده کفن

از خاک سر کوی تو بر خیزم من