از بس که زدم شیشه ی تقوی بر سنگ

و زبس که به معصیت فرو بردم چنگ

اهل اسلام از مسلمانی من

صد ننگ کشیدند زکفار فرنگ

از بس که زدم شیشه ی تقوی بر سنگ

و زبس که به معصیت فرو بردم چنگ

این کاخ هزار در که باشد صد رنگ

نه ملک بقا باشد و نه جای درنگ

بیهوده میندوز زر و سیم وگهر

کز بهر نهادن چه تفاوت زر و سنگ

تا چند رخ از آز و شره پر آژنگ

تا کی به غرور و کبر استاد پلنگ

در دشت هوا سمند به بیهوده متاز

کاین وادی نیستی است ای دوست درنگ

ای کرده به خونریز اسیران آهنگ

بر خرمن صلح من مزن آتش جنگ

مپسند که از خون شهیدان غمت

بر تیغ جفای تو شود گوهر رنگ

با آن که ز جوش حسن آن دلبر شنگ

بر شاهد آفتاب شد میدان تنگ

بنشسته فسردگان این معرکه را

در آینه دیده نگه همچون رنگ

ای از کرم تو بخل دایم در تنگ

کجواج رود به راه، عذر تو چو لنگ

تا کی به خزانه ام دهی وعده ی زر؟

آتش به خزانه ی تو افتد چو تفنگ!

تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ

از جود، شود فیض‌رسان کی دلتنگ؟

هر دانه که بهره‌ای ازو می‌یابند

یا تخم شود به خاک، یا نرم به سنگ

آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ

کی نرم شود به سعی اندک دل تنگ

آری آری، به آستین و دامن

گرد از رخ آیینه توان رُفت، نه زنگ

بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ

چشمم نه ز درد و گریه برکرد این رنگ

هر آینه‌ای را که پرستارش نیست

آن آینه را غبار گیرد یا زنگ

ای ازلم ولانسلمت، خلق به تنگ

در فن جدل، بسته دل سخت تو زنگ

از بحث و جدل، کسی نگردد فاضل

این ملک نمیتوان گرفتن با جنگ

در دیده چرغت، ای جهان فرهنگ

خرگاه فلک، طماقه سان باشد تنگ

گویی بسته است زنگ در شیوه صید

در چنگل او تپد چو با ناله کلنگ

چرغ تو که در صید ندانسته درنگ

بر تندی اوست وسعت گردون تنگ

خاکستر باد برده را میماند

در پیش هوای بال او فوج کلنگ

از صاف دلان نیست کدورت را رنگ

با صلح نهادان نبود کس را جنگ

الفت چو گرفت خصم، میگردد دوست

آیینه ز آب خود نمیگیرد زنگ

تنها نه زمین ز صید گاهت گلرنگ

از خون دل منست چون عرصه جنگ

صد مرغ دل از تیغ جفایت بر خاک

افتاده بسان طایر خورده خدنگ

تا چند رقیب در برش گیری تنگ

خواهیم یکی زین دو ز گردون دورنگ

یا سنگ آید بشیشه هستی ما

یا شیشه هستی تو اید بر سنگ

از نام تو کعبه را چه سان نبود ننگ

در کعبه تو و دل به کلیسای فرنگ

بیرون و درون تو بود چندان رنگ

یا رومی روم باش یا زنگی زنگ

در راه بتان که صلحشان باشد جنگ

تا چند خروشم چو جرس از دل تنگ

لب بندم ازین بس که بسی سختتر است

سنگ دل این سنگدلان از دل سنگ

در کوی غمت که فتنه بارد صد رنگ

تنها نه تر است دامن ناله بچنگ

در هر بن خار هست و در هر سر سنگ

نالان چو جرس تنگدلی از دل تنگ

هستیست گلی کزوست ما را دل‌تنگ

ما دامن او چو خار داریم به چنگ

باد ار بردش بهرچه افسوس خوریم

زین گل که نبود ازو نه آب و نه رنگ