ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ

ما را به تو فخرست و تو را از ما ننگ

ما با تو به صلحیم و تو را با ما جنگ

آخر بنگویی که دلست این یا سنگ؟

غواص اگر اندیشه کند کام نهنگ

هرگز نکند در گرانمایه به چنگ

غواص اگر اندیشه کند کام نهنگ

هرگز نکند در گرانمایه به چنگ

ای بدر فلک گرفته از رای تو رنگ

لالای ترا ز بدر و از لل ننگ

کار تو عطای بدره باشد شب بزم

شغل تو غزای بدر باشد گه جنگ

کرد از دل صافی برت این آب درنگ

تا دست تو بوسد چو بدو یازی چنگ

اکنون که نشان کژروی دیدی ازو

بگذاشته‌ای که می‌زند بر سر سنگ

این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ

دانی بچه ماند ایدل با فرهنگ

طاسیست زمردین مرصع بعقیق

جامیست جهان نما پر از باده و بنگ

چون خواجه بشد چه نام باقی و چه ننگ

چون ماند بوارثان چه یاقوت و چه سنگ

باز آمدنت نیست بمقصود شتاب

روزی دو که در جهانت افتاد درنگ

ای تیغ تو بگرفت جهان الا زنگ

بر خنگ تو راه کهکشان آمده تنگ

در هند نیاید چو حسام تو بدست

یک هندوی یاقوت لب سبز آرنگ

روزی که من از جهان روم با دل تنگ

گردون زندم شیشه ی هستی بر سنگ

بر تربت من کسی نگرید جز جام

در ماتم من کسی ننالد جز چنگ

چو شهناز آن رباعی ساخت بر چنگ

فرو خواند این غزل شکر به آهنگ:

در باغ برهنه گشتی ای شاهد شنگ

رفت از رخ گل ز شرم اندام تو رنگ

اندام تو چون آب حیاتست و دلت

در سینه سیمین تو پیداست چو سنگ

در مانده به چنگ شیر و دندان پلنگ

در سینه اژدها و در کام نهنگ

سر کوفته و مغر برآورد به سنگ

به زان که بود سلیطه ای با تو به جنگ

کردم به طواف خانه یار آهنگ

سنگی دیدم نهاده آنجا بر سنگ

چون بود تهی ز یار ناکرده درنگ

واگر دیدم سنگ زنان بر دل تنگ

گفتی که سیاه است تو را خرقه به رنگ

آورده ام این رنگ من از دیر فرنگ

هر لحظه چو ناقوس کشم از دل تنگ

از دوری آن دیر جگر سوز آهنگ

ای ساقی شنگ ده می آتش رنگ

کو آب کند اگر چکانیش بسنگ

افتاده گران سنگ غمم در دل تنگ

شاید سبکش کنم بدین حیله و رنگ

ای صید سگ شیر شکار تو پلنگ

وی چرخ شکاری تو با چرخ به چنگ

با آن که کند کلنگ بیخ همه چیز

شاهین تو کند از جهان بیخ کلنگ

از بس که زدم به شیشهٔ تقوی سنگ

وز بس که به معصیت فرو بردم چنگ

اهل اسلام از مسلمانی من

صد ننگ کشیدند ز کفار فرنگ

یک چند، میان خلق کردیم درنگ

ز ایشان به وفا، نه بوی دیدیم نه رنگ

آن به که ز چشم خلق پنهان گردیم

چون آب در آبگینه، آتش در سنگ

در چهره ندارم از مسلمانی رنگ

بر من دارد شرف، سگ اهل فرنگ

آن روسیهم که باشد از بودن من

دوزخ را ننگ و اهل دوزخ را ننگ

یا دیده‌ى خصم را بدوزم به خدنگ

یا پنجه‌ى او به خون ما گردد رنگ

القصه در این زمانه با صد فرهنگ

یک کشته بنام به ز صد مرده به ننگ