اندر همه دشت خاوران سنگی نیست

کش با من و روزگار من جنگی نیست

با لطف و نوازش وصال تو مرا

دردادن صد هزار جان ننگی نیست

سر تا سر دشت خاوران سنگی نیست

کز خون دل و دیده برو رنگی نیست

در هیچ زمین و هیچ فرسنگی نیست

کز دست غمت نشسته دلتنگی نیست

خاقانی اگر ز راحتت رنگی نیست

تشنیع مزن که با فلک جنگی نیست

ملکی که به جمشید و فریدون نرسید

گر هم به گدائی نرسد ننگی نیست

بی عارض چون سیم توام سنگی نیست

زین آمدنم جز به تو آهنگی نیست

آخر چه گلی که هیچ فرسنگی نیست

کز بوی وصال تو در آن رنگی نیست

میدان فراخ عمر بی تنگی نیست

رهوار نشاط نیز بی لنگی نیست

دشوار توان طلب مدام آسانی

کز دهر دورنگ امید یک رنگی نیست

گر دامن وصل تو کشم جنگی نیست

ور طعنهٔ عشقت شنوم ننگی نیست

با وصل خوشت میزنم و میگیرم

وصلی که در او فراق را رنگی نیست

روزی نبود که با منت جنگی نیست

شب نیست که از تو بر دلم سنگی نیست

با من که ز خون دیدگان رنگینم

گر صلح نداری آشتی رنگی نیست

ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست

با من سخن تو هیچ بی جنگی نیست

در حیرتم از طالع شوریده خویش

کز رنگرزان نیز مرا رنگی نیست

سرتا سر دشت خاوران سنگی نیست

کز خون دل و دیده بران رنگی نیست

سر تا سر دشت خاوران سنگی نیست

کز خون دل و دیده، بر آن رنگی نیست

در هیچ زمین و هیچ فرسنگی نیست

کز دست غمت نشسته دلتنگی نیست

عشق آینه‌ایست کاندرو زنگی نیست

با بی خبران در این سخن جنگی نیست

دانی که که را عشق، مسلم باشد

آن را که ز بدنام شدن ننگی نیست

سر تا سر دشت خاوران سنگی نیست

کز خون دل و دیده، بر آن رنگی نیست

در هیچ زمین و هیچ فرسنگی نیست

کز دست غمت نشسته دلتنگی نیست

عشق آینه‌ایست کاندرو زنگی نیست

با بی خبران در این سخن جنگی نیست