آنم که ندانم نه وجود و نه عدم

دانم که ندانم نه حدوث و نه قدم

می‌دانم و مطرب و حریفی همدم

مستی و طرب فزون و هشیاری کم

دردا که فرو شد لب شادی را غم

پر گشت و نگون گشت پیمانهٔ غم

دشواری بیش گشت و آسانی کم

واین ماند ز عالم که دریغا عالم

ای گوهر تو اصل طفیل آدم

وی ذات تو معنی و عبارت عالم

تا حکم کفت نکرد روزی‌ده خلق

وز خلقت آدمی نیاورد شکم

در عشق تو تیره حال چون خال توأم

وز پشت خمیده زلف چون دال توام

باریک و دو تا نگون و نالان و ضعیف

در پای تو افتاده چو خلخال توأم

ایدل نکنی تو زین فضولیها کم

وی شیفته جان شدی گرفتار بغم

ای تن تو نگشتی از جفا سیر هنوز

ای دیده شوخ اینهمه دیدی و هم

و محرم اعار وسط الحرم

من محرم سیفا لذبح الغنم

و لو مکان السیف یعطی محرما

قوسا معارا و اصلا بالأسهم

لکان فی السکین یغرم ذابحا

[...]

من دانگی و نیم داشتم حبۀ کم

دو کوزه نبید خریده‌ام پارۀ کم

بر بربط مانه زیر ماندست و نه بم

تا کی گویی قلندری و غم و غم

لو علمنا ان الزیارة حق

لفرشنا الخدود ارضا لترضی‌

رفتار بتان خوب بر خاک حرام

من دیده زمین کنم تو بر دیده خرام

بایّ نواحی الارض ابغی وصالکم

و انتم ملوک ما لمقصدکم نحو

حال دل خود ترا نمودیم و شدیم

بر درد دل اندوه فزودیم و شدیم‌

اکنون باری بنقد دردی دارم

کان درد بصد هزار درمان ندهم‌

جانی دارم به عشق تو کرده رقم

خواهیش به شادی کش خواهیش بغم‌

پیوند کنی با صنمی مشکین خال

آن گه جویی تو عافیت اینت محال

اجد الملامة فی هواک لذیذة

حبّا لذکرک فلیلمنی اللوم‌

اکنون باری بعشق دردی دارم

کان درد بصد هزار درمان ندهم‌

اکنون باری بنقد در دی دارم

کان درد بصد هزار درمان ندهم‌

اکنون باری بنقد دردی دارم

کان درد بصد هزار درمان ندهم‌

آن گل همه خارگشت در دیده من

و ان در همه از دیده فروباریدم‌

تا بود چنین بُده‌ست کار عالم

شادی پسِ اندهست و راحت پسِ غم

خاقانی را ز آن رخ و زلفین به خم

دل عود بر آتش است و اشک آب بقم

هم زآن رخ و زلف کاب نوشند بهم

چون شمشادش جوان کن ای باغ ارم

در خدمت کس گر نکنم پشت به خم

شاید که ز من روی بگردانی هم

چون من سر خود ندارم اندر عالم

پای دگری چه گیرم از بهر درم

شمع آمد و گفت: چند از افروختنم

وز خامی خود سوختن آموختم

چون من نزدم اناالحقی چون حلاج

فتوی که دهد به کشتن و سوختنم