گر دوست مرا به کام دشمن دارد

یا خسته دل و سوخته خرمن دارد

گو دار کزین جفا فراوان بیش است

آن منت غم که بر دل من دارد

هر خسته که در مصطبه مسکن دارد

دودی زمن سوخته خرمن دارد

هر جا که سیه گلیم و آواره دلی است

شاگرد من است و خرقه از من دارد