هر چند که کعبه راست فضلی کامل

در خاک نجف مرا به آید منزل

در پیش من از کعبه نکوتر نجفست

کان قبلة تن باشد و این قبلة دل

آن خاتم انبیا نبّی مرسل

بر جمله مقدّم است در علم ازل

هر چند نتیجه هست آخر ز قیاس

در قصد چو بنگرند باشد اول

خونم نریزد، آن غمزهٔ مشکل

صیاد زیرک، من صید غافل

از قرب جانان، ما را چه حاصل

بحرش در آغوش، لب تشنه ساحل

خیزد چه در عشق، از دست و پایی

[...]

آن گل که چو من هزار دارد بلبل

دانی به سرش چیست پریشان کاکل

روئیده میان سبزه‌زاری ریحان

یا سرزده در بنفشه زاری سنبل

فریاد ز دست دلبر سنگین دل

بیداد، ز بیداد مه مهر گسل

از بنگه اعتقاد نز راه حیل

آنرا که موافق اوفتد گفت و عمل

کامل شمریم و رستگار اندیشیم

خود خویش پرست اگر خدای عزوجل

در عشق بود عرض تمنا مشکل

کاینجاست نفس غرقه به خونابه دل

در بادیه ای فتاده راهم که دروست

پاها ز گداز زهره خاک به گل

چون بعض ظهورات حق آمد باطل

پس منکر باطل نبود جز جاهل

در کل وجود هر که جز حق بیند

باشد ز حقیقة الحقایق غافل

از قعر گلِ سیاه تا اوجِ زحل

کردم همه مشکلات عالم را حل

بیرون جستم ز قید هر مکر و حیل

هر بند گشوده شد مگر بند اجل

چون بعض ظهورات حق آمد باطل

پس منکر باطل نبود جز جاهل

در کل وجود هر که جز حق بیند

باشد ز حقیقة الحقایق غافل

هرشر ز عدم بود غیر وجود

پس شر همه مقتضای غیر است ای دل

گر دل نبود کجا وطن سازد عشق

ور عشق نباشد به چه کار آید دل

وز دیده به روی دلبران درنگری

وانگاه نهی گناه بر گردن دل

بیرون جستم ز قید هر مکر و حیل

هر بند گشوده شد مگر بند اجل

فردا که کند رحمت او جلوه‌گری

خود را برسان به خیل کفار ای دل

روزی و شبی بود مرا عمر و دریغ

بگذشت شبم به خواب و روزم به خیال

از لعل تو خون جگرم ماند به دل

وز دست رقیب پای امید به گل

گاهی گریم از تو و گه نالم از او

تا آه و سرشک را چه باشد حاصل

گر طالب ره شدی ز مردان سبل

جو راهروی گذشته از جزو ز کل

کن مغز خرد معطر از طیب رسل

در بزم صفی که او گلابیست ز گل

پوشیده ز حق نیست نه اکثر نه اقل

لم یفعل ان لم یشان ان شاء فعل

در ذات و صفات و فعل عالم همه اوست

لا غیر کلام خیر ما قل و دل