یارم چو شود به طوف بستان مایل

گل دل بکند ز برگ خود خوار و خجل

بیند رخ او و سر نهد در عقبش

وانگه دهدش خبر ز بی برگی گل

در کشور مات منت جان ستدن

برداشته ای ز گردن عزرائیل

در طور فنا چو موسی از خود بگسل

مستانه عنان هستی از دست بهل

تا از شجر طیبه وادی عشق

فریاد انا الله زند از آتش دل

اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل

وین دام و ددان بهم در افتاده بهل

با طرفه غزالان سیه چشم نشین

کارایش عالمند و آسایش دل

اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل

صحبت بحریفان دل آزار بهل

با طرفه غرالان سیه چشم نشین

کارایش عالمند و آسایش دل

ای عشق ترا روح مقدس منزل

سودای تو را عقل مجرد محمل

سیاح جهان معرفت، یعنی دل

از دست غمت دست بسر پای گل

گفت نیست این کار خالی از خلل

هر دو را می بینم اندر یک عمل

بود یک قربه به قرب آن جبل

اهل آن قریه همه گبر و دغل

حدیث عقل در ایام پادشاهی عشق

چنان شده است که فرمان حاکم معزول

یک قوم مسافر ز سرمایه خجل

جویای تو گشته ایم منزل منزل

نرخ خبر تو نیست هرچند که ما

جان بر سر جان نهیم و دل بر سر دل

یاد نمک صحبتت ای مهر گسل

تازه کندم جراحت کهنه دل

تومرهم جان دگران باش که ما

با زخم غم تو سر بر آریم ز گل

یارب به حق محمد آن ختم رسل

آن سرور آفرینش آن سید کل

کز درگه فضل خود مرا ردنکنی

ای درگه تو درگه غایات سبل

اعیان جهان نیست پسند عاقل

جز مردم نادان ندهد بر او دل

چندانکه ره لهو و لعب آسان است

دل کندن جاهل است از آن مشکل

گردون که نباشدش به بیداد بدل

عالم شود ار لبالب از غم به مثل

جز من دگری در خور غم کی یابد

گردد مگرش دیده بینش احول

وصل تو به سیم و زر نکرد حاصل

وز گریه و زاری نشود حل مشکل

را هم بستند رو به هر جا کردم

من ماندم و راهی که ز دل هست به دل

دل وصل تو خواهد ز من ای مهر گسل

من وصل تو جویم ز دل بی حاصل

القصه که مردم به تمنای وصال

دل دامن من گیرد و من دامن دل

تا بلبل طبع دارد آهنگ غزل

تا دل خواند قصیده ی طول امل

باشد به بیاض گردن دشمن تو

شمشیر تو پیش مصرع تیغ اجل

باغی دارم همچو بهشت ای بلبل

باغی که بود غبار خاکش سنبل

باغی که کهن قلعه ی بنگاله ازو

شد قلعه ی قهقهه ز خندیدن گل

زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل

تو گرم به خوردن می و چیدن گل

برخیز و ز آب بگذران بارت را

زان پیش که آب بگذرد از سر پل

چنندان که زند طعنه طعنش بر دل

از باطن درویش بود خواجه بحل

هرچند که تیغ، خون به خاک آمیزد

آلوده نگردد آب اصلیش به گل