عشقی به کمال و دلربائی به جمال

دل بر سخنو زبان ز گفتن شده لال

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال

بر گلشن روی عالم افروز تو خال

گوئی که ندا می زند از خلد بلال

ترکی تو و خال عنبرینت حبشی

بدری تو و حاجب تو پیوسته هلال

ای شعر تو سرمایه ی دیوان کمال

از شعر تو بی بها شود سحر حلال

یک قطره ز بحر لطف طبعت بیقین

برتر باشد ز چشمه ی آب زلال

شهوت چه حرام و چه حلال است و بال

کان یکدمه لذتست و صد ساله ملال

خون تو حلال است اگر هست حرام

مال تو حرام است اگر هست حلال

ای نظم تو نو گل گلستان خیال

نثر تو خوش آیندتر از آب زلال

در صورت نظم و نثر لطف سخنت

چون روح مصورست و چون سحر حلال

آن چارده ساله ماه، کز غنج و دلال

دارد بجبین چین، ز کسش نیست ملال

چین نیست که بر جبین او می بینی

آراسته ماه چارده را بهلال

عشقی به کمال و دل ربایی به جمال

دل پر سخن و زبان ز گفتن شده لال

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال

بر یاد لبت باده حلال است حلال

می نیست، تجلّیِ جلال است جلال

محجوب تنم ز بارغم شد چو هلال

یک روز دلم نگشت فارغ ز ملال