ای هر بیدار با خبرهای تو خفت

ای هرکه بخفت در بر لطف تو خفت

ای آنکه به جز تو نیست پیدا و نهفت

از بیم تو بیش از این نمیآرم گفت

با جان دو روزه تو چنان گشتی جفت

با تو سخن مرگ نمی‌شاید گفت

جان طالب منزلست و منزل مرگست

اما خر تو میانهٔ راه بخفت

سر سخن دوست نمیارم گفت

دریست گرانبها نمیارم سفت

ترسم که بخواب دربگویم سخنی

شب‌هاست که از بیم نمیارم خفت

گفتم بجهم همچو کبوتر ز کفت

گفت ار بجهی کند غمم مستخفت

گفتم که شدم خوار و زبون و تلفت

گفت از تلف منست عزو شرفت

منصور حلاجی که اناالحق میگفت

خاک همه ره به نوک مژگان می‌رفت

درقلزم نیستی خود غوطه بخورد

آنکه پس از آن در اناالحق می‌سفت

خاکی ز زمین که عطف دامانت برفت

در دیده کشم به آشکار و به نهفت

این عذر که آمدی کجا خواهم خواست

وین لطف که کرده ای کجا دانم گفت

از روزن خیمه گفت ماهم به نهفت

چون ماه فرو رود منت گردم جفت

مه رفت و مهم نامد و چشم هیچ نخفت

نا آمد اختر مرا دگر چتوان گفت

تا درد تو شد با دل حیرانم جفت

بس در که دو چشم گوهرافشانم سفت

گفتی که چگونه ای چه پرسی از من

من بی تو چنانم که بنتوانم گفت

ای خاک ز درد دل نمی یارم گفت

کامروز اجل در تو چه گوهر بنهفت

دام دل عالمی فتادت در دام

دلبند خلایقی در آغوش تو خفت

با دل سخن خویش بگفتم به نهفت

کاین چشم من از عشق فلان دوش نخفت

من بودم و دل پس این سخن فاش که کرد

با دل سخن خویش نمی یارم گفت

کس همچو من ار گهر توانستی سفت

بر اوج فلک زناز میبودی جفت

گر حرمت مصطفی نبودی مانع

گفتار مرا وحی توانستی گفت

بر طرف چمن گلی چو رویت نشکفت

جز چشم تو کس مست بمحراب نخفت

عمری تو و بی عمر نمی شاید زیست

جانی تو و ترک جان نمی باید گفت

لبش بوسید و شیرین قطعه ای گفت

به گوهر قطعه یاقوت را سفت

چشمم به کرشمه دوش با جانان گفت

کز بیم فراق تو نمی یارم خفت

امروز پشیمان شدم از گفته ی خویش

آری صنما مست چه داند که چه گفت

در بندگیت طاقم و با درد تو جفت

ز الماس مژه درّ زمین خواهم سفت

از دست جفای چرخ و از جور رقیب

در بستر ایمنی نمی یارم خفت

دردیست مرا نهان نمی یارم گفت

درّیست وصال تو نمی یارم سفت

عمریست که این بنده ی بیچاره ی تو

طاقست ز صبر و هست با درد تو جفت

ذاتی که به نزد ما نه فرد است و نه جفت

دُریست که اندرین سخن نتوان سفت

چه جای من و تو که شناسیم او را

معلوم خود و عالم خود نتوان گفت

دل گوهر سبحه محبت می سفت

وز ساحت جان غبار غفلت می رفت

یک غنچه ز باغ حسن جانان بشکفت

جلت سبحات وجهه الباقی گفت

بشکافت زمین به سبزه و گل بشکفت

شد در چمن آشکار اسرار نهفت

گر بود کدورتی ز دی جنبش باد

از سایه شاخ ساخت جاروب و برفت

هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفقت

کس گرد غمی به مهرم از چهره نرفت

هرگز دل من ز مهر کس شاد نشد

هرگز گل شادی من از کس نشکفت