بر آتش اگر بی تو نخفتم خفتم

با انده اگر بی تو نجفتم جفتم

صبری که ز دل همی نرفتم رفتم

این که همه هر چه می نگفتم گفتم

باغی که من از بهار او بشکفتم

بشکفت و نمود هرچه من میگفتم

با ساغر اقبال چو کرد او جفتم

سرمست شدم سر بنهادم خفتم

شادی کردم چو آن گهر شد جفتم

چون موج ز باد بود خود آشفتم

آشفته چو رعد سر دریا گفتم

چون ابر تهی بر لب دریا خفتم

من دوش فراق را جفا میگفتم

با دهر فراق پیش می‌آشفتم

خود را دیدم که با خیالت جفتم

با جفت خیال تو برفتم خفتم

هر چند بر نهال دانش رفتم

طاقم ز نشاط دل و با غم جفتم

عیبم بجز این نیست که من در هنر

بسیار بالماس تفکر سفتم

یکباره بترک دار دنیاگفتم

بیرون خود از غبار هستی رفتم

از بسکه درون سینه شبهای فراق

در خدمت سلطان خیالت خفتم