خالیست سیاه بر رخ آن مه وش

افتاده خوش و مراهمی افتد خوش

چون مهر که از مشک نهی بر باده

یا قطرۀ آبی که چکد بر آتش

ما پشت سوی جهان شادی کردیم

زین پس رخ زرد ما و دیوار غمش

و این هر دو طایفه را شیخ بخادم سپرده

تا هریک را در مقام خویش

ای باد صبا به کوی آن دلبر کش

احوال دلم بگوی اگر باشد خوش

ور زانکه برای خود نباشد دلکش

زنهار مرا ندیده‌ای دم درکش

ای روی چو آفتاب تو شادی کش

وی موی تو سرمایه ده، جمله حبش

تنها تو خوشی و بس در این هر دو جهان

باقی تبع تواند گشته همه خوش

ای کرده به پنج شمع روشن هر شش

ای اصل خوشی و هرچه داری همه خوش

تا چند چو الحمد مرا می‌خوانی

همچون بقره بگیر گوش من و کش

بیچاره دل سوختهٔ محنت کش

در آتش عشق تو همی سوزد خوش

عشقت به من سوخته دل گرم افتاد

آری همه در سوخته افتد آتش

تا در نزنی بهر چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش

عیاران را ز آتش آمد مفرش

عیار نه‌ای ز عاشقان پا درکش

تا درنزنی به هر چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش

گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش

ور کم بزنی نقش تو آید همه شش

چون میگذرد عمر بهر حال که هست

خوش میگذران و بار اندوه مکش

آوازه در افکنده سپهر سرکش

زان پیش کز آب بر فروزد آتش

کای خسرو هندوی شب از جانب شام

با لشگر زنگ آمده در خیل حبش

شد دهر خرف جوان نگیرد عیبش

کز عطر عروسانه بر آمد جیبش

بعد از دو سه طهر ریاضت بستان

هر لحظه گلی می شکفد از عینش

ای دل تو به درد یار هجران می کش

زهر آب ز جام نامرادی می چش

تا همچو خردمند چرا گوشه فقر

بر خود نگرفتی که نشینی دلخوش

فرزند نکو بر آر ای صاحب هش

ور زشت بر آریش هم از پیش بکش

انگور در اصل طبع خود شیرین است

از تربیت تو میشود تلخ و ترش

از سخت دلی بر دل این محنت کش

آتش زده با قول رقیب آن مهوش

گویا که رقیب است پی سوختنم

سنگی که برآورد ز آهن آتش

آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش

از بس که به فعل بوالعجب دارد خوش

آب آمده از طبیعت خویش برون

در تحت بفوق می‌رود چون آتش

دل که دلبر دید کی ماند ترش

بلبلی گل دید کی ماند خمش

روزی به کلیسیای گبرم بینی

ناقوس به دستی و به دستی دستش

صاحب نظری کو که بدو بنمایم

صدگریه ی زار زیر هر خنده ی خویش

باز سوی عقل و تمییزات خوش

باز سوی خارج این پنج و شش

نوروز رسید و باز در طرف چمن

شد موسم جوش