هر چند که این حدیث جستی تو بسی

از جستن تو به دست نامد مگسی

چیزی چه طلب کنی که در هیچ مقام

هرگز نه بداند نه بدانست کسی

ای شمعِ جهان فروز! در هر نفسی

از پرتو تو بسوخت پروانه بسی

این گرمْ دماغی از کجا آوردی

کس گرمْ دماغ تر ندید از تو کسی

عالم که امان نداد کس را نفسی

خوابیم نمود در هوا و هوسی

ای بیخبرانِ خفته! گفتیم بسی

رفتیم که قدر ما ندانست کسی

ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی

بی نوبت تو مباد عالم نفسی

آوازه نوبتت به هرکس برساد

لیکن مرساد نوبت از تو به کسی

نی گفت که پای در گلم بود بسی

با آنکه بریدند سرم در هوسی

نی دم که از آن بخود دمم زعشق کسی

معذورم دار، اگر بنالم نفسی

گشتم به هوس گِرد بد و نیک بسی

حاصل نشد از عمر مرا جز هوسی

تا می ماند زعمر یا رب نفسی

دریاب که جز تو نیست فریادرسی

در عالم فقر ار سر هر پر هوسی

سرمست همی دوند هر نیک و خسی

در فهم فرو شدند از وهم بسی

وز وهم نیامده است در فهم کسی

گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی

دانم زچه در پی هوا و هوسی

خود را زهمه بیشترک می بینی

هر دم چو رسن تاب از آن باز پسی

از کبر مدار هیچ در دل هوسی

از کبر به جایی نرسیده است کسی

چون زلف بتان شکستگی عادت کن

تا صید کنی هزار دل در نفسی

گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی

دایم زچه در پی هوا و هوسی

خود را زهمه بیشترک می بینی

هر دم چو رسن تاب از آن بازپسی

چندانک تو را به خود بود دسترسی

مگذار که آزرده شود از تو کسی

بر مال و بقا تکیه مکن زیرا هست

آن جمله منالی به مثل و این نفسی

بی وصل توَم مباد هرگز نفسی

جز درد توَم مباد فریادرسی

عمر من اگر زهجر کوتاه شود

بالای دراز تو بماناد بسی

از عمر عزیز خود دریغا که بسی

ضایع کردی به هرزه در هر هوسی

یک یک نفس از تو می شود بی حاصل

آنگه شوی آگه که نماند نفسی

ما راست دلی که نیست خالی نفسی

هر گوشۀ او ز سر صاحب هوسی

چون آیینه ییست ور بجویند بسی

جز خویشتن اندرو نبینند کسی

درجنگ ترا بیازمودیم بسی

همچون سپهرخودی فگنده ...سی

شمشیر توعورتست پنداری،ازآن

هرگز نکنی برهنه درروی کسی

با عشق جمال ما اگر همنفسی

یک حرف بس است اگر برین در تو کسی

تا با تو توئی تست درما نرسی

درما تو گهی رسی که درما برسی

با عشق جمال ما اگر همنفسی

یک حرف بس است اگر برین در تو کسی

تا با تو تویی تست در ما نرسی

در ما تو گهی رسی که در ما برسی.

ای کرده به من غم تو بیداد بسی

دریاب، که نیست جز تو فریاد رسی

جانا، چه زیان بود اگر سود کند

از خوان سگان سر کویت مگسی؟

اندر دو جهان دلبر و جانم تو بسی

زیرا که بهر غمیم فریادرسی

کس نیست به جز تو ایمه اندر دو جهان

جز آنکه ببخشیش باکرام کسی

ای نفس عجب که با دلم همنفسی

من بندهٔ آن صبح که خندان برسی

ای در دل شب چو روز آخر چه کسی

هم شحنه و دزد و خواجه و هم عسسی