بستم دَم مار و دُم عقرب بستم

نیش و دمشان به یکدگر پیوستم

شجن قرنین قرنین خواندم

بر نوح نبی سلام دادم رستم

گر من گنه جمله جهان کرده‌ستم

عفو تو امیدست که گیرد دستم

گفتی که به روز عجز دستت گیرم

عاجزتر ازین مخواه کاکنون هستم

بر بسته شد از بستن ماتم دستم

امروز نگویند که من خود هستم

از بیم و امید شادی و غم رستم

برداشتم از جهان دل و بنشستم

عمری بدو کف دو رخ نگارا خستم

نومیدی جان به درد دل در بستم

اکنون ز نشاط وصل تو برجستم

از پای درافتم ار نگیری دستم

گفتی خبرت کنم کسی بفرستم

با دل گفتم ز انده دل رستم

من دل همه بر وعده خوبت بستم

شادم کن اگر سزای شادی هستم

از گفتن سرّ تو دهان بر بستم

هر چند که ده‌زبان چو سوسن هستم

گر در مستی حمایلت بشکستم

صد گوی زرین بدل خرم بفرستم

وصل آمد و ز بیم جدایی رستم

با دلبر خود بکام دل بنشستم

زان روز که در صدر خودی بنشستم

تا بنشستم به بیخودی پیوستم

دریای عدم شش جهتم بگرفتهست

من، یک شبنم، چه گونه گویم: هستم

چون در ره دین نیامدی در دستم

برخاستم و به کافری بنشستم

و امروز نه کافر نه مسلمانم من

دانی چونم چنانکه هستم هستم

عمری به هوس نخل معانی بستم

گفتم که مگر ز هر حسابی رستم

اکنون لوحی که لوح محفوظم بود

از اشک بشستم و قلم بشکستم

شمع آمد و گفت: رختِ رفتن بستم

در آتشِ سوزنده به جان پیوستم

چون هر نفسم به گاز سر میفکنند

بر پای که سر نهم که گیرد دستم

برخود در کام و آرزو در بستم

وز محنت هر ناکس و کس من رستم

گر زاهد مسجدم و گر عاصی دیر

من مرد خودم چنانک هستم هستم

گه هشیارم ز باده گاهی مستم

گاهی چو فلک بلند و گاهی پستم

گه مومن کعبه ام گهی کافر دیر

من ز آن خود آن چنان که هستم هستم

المنةالله که به تو پیوستم

وز سلسلهٔ بند فراقت رستم

من بادهٔ نیستی چنان خوردستم

کز روز ازل تا بابد سرمستم

باز آمدم و برابرت بنشستم

احرام طواف گرد رویت بستم

هر پیمانی که بی‌تو با خود بستم

چون روی تو دیدم همه را بشکستم

بالای سر ار دست زند دو دستم

ای دلبر من عیب مکن سرمستم

از چنبرهٔ زمانه بیرون جستم

وز نیک و بد و سود و زیان وارستم

بر میکده وقف است دلم سرمستم

جان نیز سبیل جام می‌کردستم

چون جان و دلم همی نمی‌پیوستند

آن هر دو بوی دادم از غم رستم

تا ظن نبری که از غمانت رستم

یا بی‌تو صبور گشتم و بنشستم

من شربت عشق تو چنان خوردستم

کز روز ازل تا با بد سرمستم

می‌پنداری که از غمانت رستم

یا بی‌تو صبور گشتم و بنشستم

یارب مرسان به هیچ شادی دستم

گر یک نفس از غم تو خالی هستم