کفتم ز سر لطف که ای طرف پسر

زان پیش که مور صف کشد گردشکر

از شام شراب دادنت تا بسحر

وانگه که فرو شد از سر مستی سر

آن لعبت زرّین کمر سیمین بر

بر کوه ز افعی سیه بسته کمر

آن خال شکر فروش هندوش نگر

همچون مگسی نشسته بر تنگ شکر

ای فتنه ی چشم پر خمارت عبهر

وی تشنه ی لعل آبدار تو شکر

لالای عقیق دُر فشانت لؤلؤ

هندوی کمند مشکبارت عنبر

آن شاه که شهر علم را آمد در

پشت سپه و ابن عم پیغمبر

شاه شهد امیر نجف جفت بتول

داماد رسول و شیر یزدان حیدر

می گفت دهل دوش بهنگام سحر

کاوازه ی من جهان کند زیر و زبر

چوگان بزدش بر دهن و گفت خموش

بربسته دگر باشد و بر رسته دگر

زلف بت من گفت که در دور قمر

مائیم کشیده ماه را در چنبر

خطّش ز کناره ئی برون آمد و گفت

بربسته دگر باشد و بر رسته دگر

گفتم مگذر گفت ز پیشم بگذر

گفتم بنگر گفت که دیوانه نگر

گفتم هیچم گفت نمی ارزی هیچ

گفتم خاکم گفت که خاکت بر سر

گفتم چو شوم تیغ ترا گفت سپر

گفتم که ز تیرت چه کنم گفت حذر

گفتم که چو اشکم چه بود گفت که سیم

گفتم که چو رویم چه بود گفتا زر

گفتم که برویت چه کنم گفت نظر

گفتم که ز کویت چه کنم گفت گذر

گفتم که غمت چند خورم گفت مخور

گفتم چه بود چاره ی من گفت سفر

ای از لب شیرین تو شوریده شکر

وز لفظ تو در بحر حیا غرقه گهر

مرجان ترا کهینه لالا لولو

ریحان ترا کمینه خادم عنبر

بدری که بود در شب گیسوش قمر

نامش سر صندوق بود بر سر در

تا چند توان کرد درین قصر دو در

اندیشه ی شش پیشگه و پنج ممر

برخیز و وطن با دو برادر بگذار

وز نه پدر و چهار مادر بگذر

در ساعد سیمین چه کنی یاره ی زر

هر چند زر و سیم بهم نیکوتر

دانی بچه مانی ای بت مه پیکر

خورشید که از هلال سازد چنبر

گفتا که بسیم کار ما گردد راست

ماننده ی زر

ای بارگهت ز چرخ گردان برتر

مرّیخ ترا خنجر و خورشید سپر

رمحت که سماک رامح او را لقب است

از جوشن نُه توی فلک کرده گذر

بگذشت به طرف چمن آن ماه سحر

قدّش چو بدید سرو بر راه گذر

گفتا: که به قدّ من همی ماند راست

گفتم: برو ای دراز کوتاه نظر

گفتم که چو دریاست گهرپرور میر

شک نیست که دریاست ولی خس پرور

از رنگ بیاض رویت ای رشک قمر

وز عکس گل جمالت ای غیرت خور

مشاطه آفتاب بر روی افق

سرخاب و سپیداب کشد شام و سحر

چو شیرین را به هودج در نشاندند

[...]

گفتم که چه شوم تیغ تو را گفت سپر

گفتم که ز تیرت چه کنم گفت حذر

گفتم که چو اشکم بود گفت که سیم

گفتم که چو رویم چه بود گفت که زر