گر بشنوی ای یار بگویم خبری

عالم همه آدم است بگشا نظری

امروز یقین مسافر بحر و بر است

در ملک وجود هرکه دارد سفری

خوش با دگرانی ای به رخ رشک پری

بر من همه راه ناخوشی می سپری

چون دولت سود وصل تو یافت نشد

در ماتم نایاب من و نوحه گری

این شکل مدور که نه پایی نه سری

مانع بود از گزند هر کینه وری

گویا که دعای خلق گرد آمده است

وز سهم حوادث شده شه را سپری

آمد ز عدو به کشتن من خبری

بنشین که ببینمت به حسرت نظری

ریزم خونت که تا چو خونم ریزند

تا که ز لبت کام نگیرد دگری

خضر ره ماست عقل در راهبری

غول ره تست نفس در شکل پری

غولت بسراب خواند و خضر بآب

هشدار کزین میانه بازی نخوری

گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری

باید همه را بچشم نیکو نگری

با خلق معاش چون صبا کن یعنی

بر خار چنان گذر که بر گل گذری

ای آنکه بحسن و خوبیی به ز پری

با روی چو مه چراغ اهل نظری

گر دست زر افشان بگشایی بکرم

شاید به دو اشرفی دو عالم بخری

تا از نظرم نهفته یی همچو پری

دیوانه شدم ز غایت در بدری

گر بیخبر آمدم بکوی تو مرنج

کز خود خبرم نبود از بیخبری

گفتم صنما بهر چه در هر نظری

از غمزه خدنگ می زنی بر جگری

گفتا که ز جای دگرست این تأثیر

بالله که مرا نیست ز خود هم اثری

در گردش افلاک چو کردم نظری

از مردم آدمی ندیدم اثری

هر جا که سری بود، فرو رفت به خاک

هر جا که خری بود، برآورد سری

هان ریاضت را بجان شو مشتری

چون سپردی تن به خدمت جان بری

بر تو گراز صبر نگشاید دری

از سگ گرگین گبران کمتری

در گردش افلاک چو کردم نظری

از مردم آدمی ندیدم اثری

ای غیر که همچون مژه از گریه تری

وز ذوق نوای عاشقی بی خبری

از مرغ قفس ناله شنیدن دارد

گوشی بگشای همچو گل، گرچه کری

نبود چو حضور قلب و مژگان تری

فیض ز نماز خویش چندان نبری

خاکت بر سر، این چه حضور است که تو

در پیش حق استاده و جای دگری؟!

یاری دارم که رشک حور است و پری

گه ناز به خود دارد و گه با دگری

بر حال مسافران کجا پردازد

از ملک وجود خود نکرده سفری

وقتست که بر من ای نسیم سحری

رحم آری و بر ساحل رودی گذری

زان خاک بدین چشم غباری آری

زین چشم بدان رود درودی ببری

بر کرده غراب چند از یاوه پری

بال و پری از کاغذ تازی و دری

غافل که پریدن نتوان زین پر و بال

جز تا شرفات بام...تری

یا رَاحةَ بَهْجَتی وَنورَ بَصَری

اِستَیْقَظَ قَلْبی بِکَ وَقْتَ سَحَری

ناجَیْتُ ضَمیرَ خاطِری یا قَمَرِی

إِنِّی َأَنافِیْکَ وَأَنْتَ لی فی نَظَری

یا رَاحةَ بَهْجَتی وَنورَ بَصَری

اِستَیْقَظَ قَلْبی بِکَ وَقْتَ سَحَری