بی روی تو صدره بگل ار برگذرم

ممکن نبود که نیز در وی نگرم

ور چند بنفشه خرده کاری سازد

با خّط تو سبلتش بیک جو نخرم

گر آب خورم درد شود بر جگرم

ور خواب کنم گرد شود در بصرم

هرج آن سبب راحت خود می شمرم

رنجم همه زانست چو در می نگرم

من چون ریگم غم تو چون آب خورم

هرچند همی بیش خورم تشنه‌ترم.

عمری است که در راه تو پای است سرم

خاک قدمت به دیدگان می سپرم

ز آن روی کنون آینهٔ روی توام

از دیدهٔ تو به روی تو می نگرم

بی روی تو، ای دوست، به جان در خطرم

در من نظری کن، که ز هر بد بترم

جانا، تو بیک بارگی از من بمبر

کز لطف تو من امید هرگز نبرم

دل نزد تو است، اگر چه دوری ز برم

جویای توام، اگر نپرسی خبرم

خالی نشود خیالت از چشم ترم

در کوزه تو را بینم اگر آب خورم

از دوستیت خون جگر را بخورم

این مظلمه را تا به قیامت ببرم

فردا که قیامت آشکار گردد

تو خون طلبی و من برویت نگرم

گر ماه شوی بر آسمان کم نگرم

ور بخت شوی رخت بسویت نبرم

زین بیش اگر بر سر کویت گذرم

فرمای که چون مار بکوبند سرم

گر من به در سرای تو کم گذرم

از بیم غیوران تو باشد حذرم

تو خود به دلم دری چو فکرت شب و روز

هرگه که ترا جویم در دل نگرم

من سر بنهم در رهت ای کان کرم

کامروز از تو ای صنم مست ترم

سوگند خورم و گر تو باور نکنی

سوگند چرا خورم چرا می نخورم

هر چند که در تو بیشتر می نگرم

بیش است به دیدن تو میل نظرم

چون تشنه در خوابم لب بر لب آب

هر چند که بیش می خورم تشنه ترم

خورشید رخا من به کمند تو درم

بارت بکشم به جان و جورت ببرم

گر سیم و زرم خواهی و گر جان و سرم

خود را بفروشم و مرادت بخرم

هر سروقدی که بگذرد در نظرم

در هیأت او خیره بماند بصرم

چون چشم ندارم که جوان گردم باز

آخر کم از آنکه در جوانان نگرم

هر چند بود عارض تو در نظرم

هر لحظه بود شوق رخت بیشترم

خواهم که شود هر سر مویم چشمی

تا بهر تماشا بتو در مینگرم

زین پیش که سودای جنون داشت سرم

بودی هوس مشغله و شور و شرم

با عامه از این پس آبحیوان نخورم

گر ز آتش تشنگی بسوزد جگرم

هر چند که در هستی خود مینگرم

معنیم یکی و در هزاران صورم

جز خاک نیم ولیکن از غایت لطف

آبم که بهر جام برنگی دگرم

ساقی بده آن باده که خون شد جگرم

باشد که بمی ز دست غم جان ببرم

گر خلق جهان بکشتنم برخیزند

می وا خورم وز هیچ کس وا نخورم

دیشب که مراجعت فتاد از سفرم

دلدار به تهنیت درآمد ز درم

بگرفت در آغوشم و بوسید سرم

از لعل و بلور کرد تاج و کمرم

شمعی که به رخسار نکو بودی گرم

دید آن رخ و چون موم شدش آن دل نرم

پیش قد و چشم و خدمتش در بستان

نرگس ز حیا برآید و یرو از شرم

دل گفت برو سوی گلستان ارم

گفتم چه کنم گر نگشایند درم

گفتا بکند با تو چنین بی ادبی

گفتم نکند گر او بدیعست برم