عاشق ز همه کار جهان فرد بود

از هر دو جهان بگذرد و مرد بود

پیوسته دلش گرم و دمش سرد بود

از ناخنِ پای تا به سر درد بود

از بهر چه لاله بر سر کرد بود

گر نه دلش از رخ تو پر درد بود

جایی که تو گرم کردی انگامۀ حسن

گل گر همه آتشین شود سرد بود

خورشید اگر چه در جهان فرو برد

ز آمد شدنش دلی پر از درد بود

هم وقت بر آمدن دمش سرد بود

هم وقت فرو شدن رخش زرد بود

عاشق که بناز و ناز کی فرد بود

در مذهب عاشقی جوانمرد بود

بر دلشدگان چه ناز در خورد بود

یعقوب که یوسفی کند سرد بود

ای کز گل روی تو رخم زرد بود

دل از دهنت چو غنچه پر درد بود

بوسی دهنت نداد و صد وعده دهد

کم حوصله را زبان جوانمرد بود

خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود

کز زن گذرد فرد و جهان گرد بود

گر زن نکنی فرد شوی ای فرزند

فرزند که زن نباشدش فرد بود