مغرور مشو به مال چون بی خبران

زیرا که بود مال چو ابر گذران

ابر گذران اگر چه گوهر بارد

خاطر ننهد مرد خردمند بر آن

بر یاد تو بی تو این جهان گذران

بگذاشتم ای ماه تو از بی خبران

دست از همه شستم و نشستم به کران

چون بی تو گذشت بگذرد بی دگران

ما گریه کنان بر سر خاک پدران

زین غم که شدند ازین جهان گذران

در زیر زمین هم پدران میگریند

بر تلخی این زندگی ما پسران

ای خاک درت قبله صاحب نظران

بر صورت تست مشتری دل نگران

خاک کف پای تو بود تاج سرش

آن کس که بود پادشه تاجوران

رخسار تو ای تازه گل گلشن جان

کز آبله شبنمی نشسته ست بر آن

لاله ست ولی آمده با ژاله قرین

ماهی‌ست ولی کرده به سیاره قران

وقت را تیغ گفته اند بران

که بود بی توقفی گذران

آمد سحر آن نگار خونین جگران

پرسید ز احوال منِ دل نگران

کردم ز فراق شکوه، خندان شد و گفت

من در دل و بی نصیب، کوته نظران

برخیز و مخور غم جهانِ گذران

بنشین و جهان به شادمانی گذران

در طبع جهان اگر وفایی بودی

نوبت به تو خود نیامدی از دگران