آن دل که تو سوختی تو را شکر آرد

و آن خون که تو ریختی بتو فخر کند

و ان دما اجریته بک فاخر

و ان فؤادا رعته لک حامد

ای کشته مرا لعل تو مانند بسد

وی کشته به دندان بسد عاشق صد

دریاب مرا دلا سبک‌تر برکش

ز آن پیش که ترتر شود از آب نمد

سودی همه را مرا زیان خواهی بود

آشوب دل و آفت جان خواهی بود

همچون گل و سوسن ار بر اندازه گری

پیوسته دو روی و ده زبان خواهی برد

عمر تو اگر فزون شود از پانصد

افسانه شوی عاقبت از روی خرد

باری چو فسانه می شوی، ای بخرد

افسانهٔ نیک شو، نه افسانهٔ بد

گفتم که مگر دل نه چو دلدار آید

تا در غم و شادیی مرا یاد آمد

اکنون چو برون نهاد از دایره پای

بگذارم تا سرش به دیوار آید

گر عمر بود تو را فزون از پانصد

افسانه شوی عاقبت از روی خرد

باری چو فسانه می شوی ای بخرد

افسانهٔ نیک شو نه افسانهٔ بد

در خاک نگه کند چو با ما نگرد

از غیرت آنکه دیده بر ما فکند

زان به نبود که ما کنون خاک شویم

تا بو که بدان بهانه بر ما نگرد

گردون که همه گرد جفا می گردد

پیرامن رخت عمر ما می گرد

تیر اجل از شست رها می گردد

پشتم چو کمان از آن دو تا می گردد

آن باده که چشم عیش روشن دارد

همواره ز دست من نشیمن دارد

منگر تو بدان که من چه دارم بر دست

آن بین تو که او چه دست بر من داد

دریاب گرت دست رسی خواهد بود

کین عالم فانی نفسی خواهد آمد

در هجر باختیار چندین بمکوش

هجران ضرورتی بسی خواهد بود

در من نگری همه تنم دل گردد

درتو نگرم همه دلم دیده شود

سر نشتر عشق بر رگ روح زدند

یک قطره فرو چکید نامش دل شد

بد بخت اگر بر لب دریا باشد

جز با لب خشک همچو دریا نبود]

آن بلبل محبوس که نامش جان است

دستش بشکستن قفص می نرسد

آن پشه که در کوی تو پرواز کند

صیدی کند او که باز نتواند کرد

بدبخت اگر بر لب دریا باشد

جز با لب خشک همچو دریا نبود

عشق رویت مرا چنین یکرویه

ببرید ز خلق و رو فرا روی تو کرد

ای باد تو بوی آشنایی داری

زنهار بگرد هیچ بیگانه مگرد

أَرَی مَاءً وَ بی عَطَشٌ شَدِیدٌ

وَ لَکِن لَا سَبیلَ إِلی الوُرُودِ

من آن کردم کز منِ بدعهد سزید

تو به زمنی همان کنی کز تو سزد