گفتم ببر من از تو ای مینائی

گفتا که مبر که با دلت برنائی

گفتا زیرا بارحون می کردم؟

با دل نه بس آمدم چه میفرمائی

گفتم که چوشب روی بکس ننمائی

ماننده فرقدین یار مائی

اکنون که بسان مه شدی هر جائی

دور از تو چو خورشید من و تنهائی

ای لطف تو دستگیر هر خود رایی

وی عفو تو پرده پوش هر رسوایی

بخشای بر آن بنده که اندر همه عمر

جز درگه تو هیچ ندارد جایی

تا دیدهٔ دل ز دیده‌ها نگشایی

هرگز ندهند دیده‌ها بینایی

امروز از این شراب جامی در کش

مسکین تو که در امید پس فردایی

گردِ تو درآمده چنین دریایی

تو راه به یک قطره نبردی جایی

دانی که درین عالم پر سر چونی

چون در چمن بهشت نابینایی

چون هست جهان جایگه رسوایی

در جایگهی چنین چرا میپایی

چون میگویی که من نیم اینجایی

پس این همه از چه رو فرو میآیی

مرغ دل من که بود چون شیدایی

افتاد ز عشق بر سرش سودایی

هر لحظه به صد هزار عالم بپرید

اما یک دم فرو نیامد جایی

گفتی تو که مرگ چیست ای بینایی

مرگ آینهٔ فضیحت و رسوایی

یک ذره گر این حدیث برجانت تافت

با خویش ببردت که نبود آنجایی

گر روشنی جمال خودب نمائی

دلها ببری و دیدهها بربائی

چون بند وجود ما ز هم بگشائی

آنگاه ز زیر پرده بیرون آئی

من با تو بدی نکردم ای بینایی

کاندوه تو میخورم بدین تنهایی

تونیز به اندوه خودم باز گذار

اندوه بر اندوه چه میافزایی

ای قاعدهٔ عشق تو جان افزایی

خاصیت حسن تو جهان آرایی

سلطان زمان شوم من سودایی

گر صبر دهی مرا درین تنهایی

دوش از درِ دل درآمد آن بینایی

گفتا که چه میکنی درین تنهایی

گفتم که زعشق تو شدم سودایی

سودائی خویش را چه میفرمایی

دوش آمد و بنشست به صد زیبایی

برخاست ز زلفش این دلِ سودایی

میپیمودم زلفش و عقلم میگفت

سودای سیاه است چه میپیمایی

تا از بر من برفتی ای بینائی

ز اندیشه هجر تو شدم شیدائی

تا تو بسلامت ای صنم باز آئی

ما و غم و کنج خانه و تنهائی

در دیدهٔ دیده ام تویی بینایی

در لفظ و عبارتم تویی مبنایی

در هر قدمم راه تو می بنمایی

ای من تو شده تو من چه می فرمایی

گویند مرا چرا شدی سودایی

آن به که کنی به صبر پابرجایی

صد عقل فدای این چنین سودا باد

صد صبر فدای این چنین رسوایی

ای دیده به عیب خویش نابینایی

چون است به عیب دیگران بینایی

گر عیبهٔ عیب خویش را بگشایی

حقّا که نه خود را و نه کس را شایی

ای دل تو بدین مفلسی و رسوایی

انصاف بده که عشق را کی شایی

عشق آتش تیز است و تو را آبی نَه

خاکت بر سر که باد می پیمایی

تا تو به هوس می روی و می آیی

البته مپندار که او را شایی

پابرجا باش و سر مگردان از عشق

کآنجا نخرند عاشق هر جایی

با این همه لطف و این همه زیبایی

کم می نکنی یک نفس از رعنایی

فی الجمله به هر صفت که برمی آیی

ای دوست چنانی که چنان می بایی