ای وصف تو سرمایۀ گویایی من

مشغولی تو لگام خود رایی من

تا خاک سر کوی تو شد قبلۀ دل

یک خانه شد اندیشۀ هر جایی من

ای یاد غمت مونس تنهایی من

وی خاک درت سرمۀ بینائی من

مگذار که فاش گردد اندر عالم

چون حسن تو حال دل سودایی من

شد شهره شهر باده‌پیمایی من

مستم من و عالمی تماشایی من

با هم ز ملامتم نمی‌پردازند

شد پرده عیب خلق، رسوایی من

آن راحت جان و دل شیدایی من

گویا ز خدا خواست جگر خایی من

شب های غمت نگفت چون می گذرد

یک روز نکرد یاد تنهایی من

یاران عزیز و نور بینایی من

رفتند چو هوش از سر سودایی من

رفتند و گذاشتند با بی کسیم

اندیشه نکردند ز تنهایی من