آرند یکی و دیگری بربایند

بر هیچ‌کسی راز همی‌نگشایند

ما را ز قضا جز این قدر ننمایند

پیمانهٔ عمر ماست می‌پیمایند

بر چشم تو عالم ارچه می‌آرایند

مگرای بدان که عاقلان نگرایند

بسیار چو تو روند و بسیار آیند

بربای نصیب خویش کت بربایند

عالَم اگر ازبهرِ تو می‌آرایند،

مَگْرای بدان که عاقلان نگرایند؛

بسیار چو تو روند و بسیار آیند.

بربای نصیبِ خویش کِتْ بربایند.

آرند یکی و دیگری بربایند

بر هیچکس این راز همی‌نگشایند

ما را ز قضا جز این قَدَر ننمایند:

پیمانه تویی، باد به تو پیمایند

دل سوختگان که نفس میفرسایند

بربوی وصال باد میپیمایند

بس دور رهیست تاکرا بنمایند

بس بسته دریست تا کرا بگشایند

گر عالم را زبهر تو آرایند

مگر ای که عاقلان بدو نگرایند

بسیار چو تو روند و بسیار آیند

بر بای نصیب خویش کت بربایند

آنان که طریق علم می پیمایند

و آنان که ز جهل ژاژها می خایند

هر چند ز راه مختلف می آیند

مقصود تویی چو راز دل بگشایند

گر راه روی راه برت بگشایند

ور نیست شوی به هستیت بگرایند

ور پست شوی، نگنجی در عالم

وانگاه تو را بی تو به تو بنمایند

آن قوم که با عشق نه از یک جایند

مستغرق عشقند و هوس‌پیمایند

ماهی و نهنگ عین دریا نشوند

هرچند تمام عمر در دریایند

آنان که فلک ز نور دهر آرایند

تا ظن نبری که باز نایند آیند

از دامن آفتاب تا جیب زمین

رسمی است که تا خدا نمیرد زایند

آنان که فلک ز نور دهر آرایند

تا ظن نبری که باز نایند آیند