دی قهر تو گفتی که اجل می‌زاید

وامروز بقا به عدل می‌افزاید

آن قهر جهانگیر چنان می‌بایست

وان عدل جهان‌دار چنین می‌باید

زلف تو که در فتنه کنون می‌آید

از غارت جان و دل نمی‌آساید

وای از شب زلف تو که گر کار اینست

بس روز قیامت که جهان آراید

گر بنده ز آب می‌بترسد شاید

مکتوب تو هم دلیریی ننماید

آخر دو سه خدمتم از آن سو آمد

باید که یکی جواب از این سو آید

آنجا که جمال ما جهان آراید

خورشید فلک روی به‌کس ننماید

دوران فلک چون تو شهی ننماید

تیغ پدرت بند فلک بگشاید

از پشت اتابک چو تو شاهی زاید

زیرا که ز شیر بچه هم شیر آید

بنمای رخ ار کام منت می باید

زان پیش که دود از آتشت برناید

آنکس که به آتشت دمی گرم نشد

از دود تو گر کور نگردد شاید

خورشید رخت شبی که وصل آراید

با پرتو او ستاره پیدا ناید

وان روز که از هجر دری نگشاید

در روز مرا ستاره می بنماید

ای صبر نگفتی چو غمی پیش آید

خوش باش که کار تو ز من بگشاید

رفتی چو کلاه گوشه غم دیدی

ای صبر کنون کفش کرا می باید؟

زیبا بت کفشگر چو کفش آراید

هر لحظه لب لعل بر آن می‌ساید

کفشی که ز لعل و شکرش آراید

تاج سر خورشید فلک را شاید

زیبا بت کفشگر چو کفش آراید

هر لحظه لب لعل بر آن می ساید

کفشی که ز لعل شکرش آراید

تاج سر خورشید فلک را شاید

رویی که خدای آسمان آراید

گر دست مشاطه را نه بیند شاید

مردی که بر راه عشق جان فرساید

آن به که بدون یار خود نگراید

عاشق بره عشق چنان می‌باید

کز دوزخ و از بهشت یادش ناید

عاشق بره عشق چنان می‌باید

کز دوزخ و از بهشت یادش ناید

از هجر تو هر شبم فلک آن زاید

کان رنج اگر مهر کشد بر ناید

وانچ از تو بر این خسته روان می‌آید

در برق جهنده سوز آن بگزاید

از نیل و فرات و دجله جویی زاید

پس موج زند که پیل را برباید

از هجر تو هر شبم فلک آن زاید

کان رنج اگر مهر کشد بر ناید

وانچ از تو بر این خسته روان می‌آید

در برق جهنده سوز آن بگزاید

در بند تو ای شاه ملکشه باید

تا بند تو پای تاجداری ساید

آن کس که ز پشت سعد سلمان آید

گر زهر شود ملک تو را نگزاید

گر هیچ دلم به دلبری نگراید

گر در بر من دلی نباشد شاید

از دادن دل مرا نمی بخشاید

دلدار پسندیده دل می باید

آن بت که به رخسار بهار آراید

چون رعد همی نالم و رحمش ناید

چون برق به خنده تا لبی بگشاید

چون ابر مرا گریستن فرماید