آیا تو ز نادانی و سرگردانی

خود را و مرا به هرزه می رنجانی

آنچ آن توَست از تو نستاند کس

وآنچ آن تو نیست از کسش نستانی

دردی است طمع که نیستش درمانی

گنجی است یقین که نیستش پایانی

خاک در فقر توتیایی است بزرگ

کان حیف بود به چشم هر سلطانی

بر باد اگر تو عشق شهوت دانی

خاکت بر سر که سخت سرگردانی

عشق آب حیات هر دو عالم باشد

تو آتش شهوتش چرا می خوانی

گفتند جماعتی زبس نادانی

با ماه که رخسارهٔ او را مانی

در حال مَه از شرم فرو رفت خجل

یعنی که مرا نباشد آن پیشانی

شمعا هستی به سوختن ارزانی

تا بی رخ معشوق چرا خندانی

هر چند سرت به گاز برمی دارند

برمی آری سری، زهی پیشانی

یار آمد دوش و کردمش مهمانی

هر چش گفتم نکرد نافرمانی

می خورد و بخفت مست و در دربستم

وانگه با او چه کرده باشم دانی

پیوسته ز بهر شهوت جسمانی

این جان شریف را همی رنجانی

آگاه نیی که آفت جان تواند

آنها که تو در آرزوی ایشانی

بی آنکه بآمدن قدم رنجانی

هر روز مرا بوعده یی بنشانی

صد عذر نکو نیامدن را دانی

یک حیله برای آمدن نتوانی

نزدیکان را بیش بود حیرانی

کایشان دانند سیاست سلطانی

اسرار شنو ز طوطی ربانی

طوطی بچه‌ای زبان طوطی دانی

در مرغ و قفس خیره چرا میمانی

بشکن قفس ای مرغ کز آن مرغانی

ای آنکه ز حال بندگان میدانی

چشمی و چراغ در شب ظلمانی

باز دل ما را که تو میپرانی

آخر تو ندانی که تواش میخوانی

ای ابر که تو جهان خورشیدانی

کاری مقلوب می‌کنی نادانی

از ظلم تو بر ماست جهان ظلمانی

بس گریه نصیب ماست تا گریانی

ای دوست به حق آنکه جان را جانی

چون نامهٔ من رسد به تو برخوانی

از بوالعجبی نامهٔ من ندرانی

چون حال دل خراب من میدانی

پران باشی چو در صف یارانی

پری باشی سقط چو بی ایشانی

تا پرانی تو حاکمی بر سر آن

چون پر گشتی ز باد سرگردانی

تا در طلب گوهر کانی کانی

تا در هوس لقمهٔ نانی نانی

این نکتهٔ رمز اگر بدانی دانی

هر چیز که در جستن آنی آنی

تو دوش چه خواب دیده‌ای می‌دانی

نی دانش آن نیست بدین آسانی

در دست و تن تو کاله پنهان کرده است

ای شحنه چراش زو نمی‌رنجانی

حاشا که به ماه گویمت میمانی

یا چون قد تو سرو بود بستانی

مه را لب لعل شکرافشان ز کجاست

در سرو کجاست جنبش روحانی

در خاک اگر رفت تن بیجانی

جان بر فلک افرازد و شاذروانی

در خاک بنفشه‌ای بپایید و برست

چون برندهد سرو چنان بستانی

عالم سبز است و هر طرف بستانی

از عکس جمال گل‌رخی خندانی

هر سو گهریست مشتعل از کانی

هر سو جانیست متصل با جانی

گر یک ورق از کتاب ما برخوانی

حیران ابد شوی زهی حیرانی

گر یک نفسی به درس دل بنشینی

استادان را به درس خود بنشانی